Ik was dan wel heel enthousiast begonnen over fietsen enzo, maar ik was nog een stukje vergeten.
Logica: Aangezien de organisatie waar ik tijdelijk voor ging werken had gezegd dat ze de vlucht zouden betalen, kies ik dan de goedkoopste uit, zodat ze ook de kosten voor de fiets betalen. Tigerair beviel prima overigens, ware het niet dat het een hele vroege vlucht was (7am) wat dus betekent dat je om 5uur op vliegveld moet zijn dus 3uur weg uit Bogor. Dat gepaard met de nodige lastminute inpakstress en algemene excitement over het hele gebeuren, en je hebt dus een nacht zonder slaap.
Die goedkope vlucht betekent ook uuuuren op Singapore airport verblijven. En dan is het funest als je een creditcard bij je hebt en de camera met 18-55mm & 55-300mm lens die je eigenlijk al heel lang wilt hebben, die ligt je daar gewoon een beetje lief aan te kijken...
Maar wel mooi $60 bespaard met niet voor de fiets hoeven te betalen :-)
*fotos in dit stukje zijn trouwens met de telefoon gemaakt - eerste dagen liep ik niet als n toerist met mn grote nieuwe camera rond, want dat vond ik niet zo professioneel lijken... maar stiekem even met de telefoon plaatjes schieten kan natuurlijk best...*
Maargoed, ik werd opgehaald door een halfduitssprekendevietnamese chauffeur, en reed met de fiets achterin de pickup truck in het donker naar mijn nieuwe tijdelijke thuis.
t is 'n beetje verwarrend, ook voor mezelf - aangezien ik nog steeds mijn huis in Indo heb, mijn spullen daar staan, mijn katten daar zitten...
Maar dit is nu "thuis".
Bij mijn hotel werd ik opgevangen door de manager van het project, 'n nederlandse vrouw die al jaren met de beertjes bezig is. Die avond dus in het nederlands een beetje kennis gemaakt (en gek genoeg daarna bijna nooit meer nederlands met haar gesproken - sws alle werkgerelateerde dingen gaat altijd in het engels.
Dit gebeurde allemaal in t gezamelijke huis, waar de keuken is, en woonkamer met tv (of ti-vi op zn vietnamees), en een badkamer met wasmachine en droger.
Ja, een beetje terug naar op kamers wonen - maarja, het was een nieuw begin, dus dan ook maar echt opnieuw beginnen.
En met huiskat: "miss Mieauwie" - 3 keer zo groot als lucky, en alhoewel lief, haalt ze het natuurlijk niet bij Lucky..
Ook heel kort even de 2 assistentes ontmoet, en de Australische inval dierenarts die al jaren zo nu en dan invalt hier. De Australische dierenarts die hier bijna 7 jaar heeft gezeten zou me na 3 dagen een weekje komen inwerken.
Die avond heerlijk in slaap gevallen in mijn kamer met fel knipperend rood neonlicht voor het raam, en (toch wel een beetje spannend allemaal) heel vaak wakker geworden van alle nieuwe geluiden: kippen/hanen, de vrouw des huizes die om 5am met een harde bezem gaat vegen, de honden die overal op reageren, de trompet die de nabij gelegerde soldaten vertelt dat ze wakker moeten worden, en de daarop volgende propaganda die elke ochtend door de luidsprekers door de straten schalt (denk je eindelijk van de vroege oproep tot gebed in Indo af te zijn, krijg je trompetten en propaganda voor je kiezen...)
Na enkele dagen verhuisde ik naar t 150m verderop gelegen huisje net binnen het national park. Daar net links achter het ingangs bord. Een nette ruime kamer, bedje, badkamer, koelkastje, bureautje, balkonnetje, en hele goede (vergeleken met Indo) wifi internet verbinding.
Het is een heel klein dorpje met drie straten, een paar kippen, een paar tempeltjes, en een legerbasis met soldaatjes die heel erg van Karaoke houden... de berg Tam Dao is een belangrijk strategisch punt, want de laatste berg die de Chinezen over moeten voordat ze Hanoi bereiken. En dus hebben ze in een grot in de berg hier om de hoek een opslag van munitie. Altijd n fijn idee. Nou heb ik sowieso mijn bedenkingen over "het laatste strategisch punt" aangezien de Chinezen, mochten ze dat willen, volgens mij ongehinderd gewoon de hele bedoeling hier overnemen. En de alhier gelegerde soldaatjes zijn, in mijn bescheiden en niet op enig oorlogskundig gebaseerde mening nou niet echt de stoere jongens ferme knapen die ook maar enige invloed hebben op het verloop van wat voor oorlog dan ook. Ja, of het moet een Karaoke battle zijn..
Want Karaoke zingen tot diep in de nacht kunnen ze dan weer wel als de beste...
Maar dit voelt als home.
In ieder geval voor 3 maanden.
Maar na het door de buurt fietsen van de laatste tijd zie ik mezelf wel voor langer in een boers dorp in Noord Vietnam wonen met uitzicht op de bergen en rijstvelden.
Die goedkope vlucht betekent ook uuuuren op Singapore airport verblijven. En dan is het funest als je een creditcard bij je hebt en de camera met 18-55mm & 55-300mm lens die je eigenlijk al heel lang wilt hebben, die ligt je daar gewoon een beetje lief aan te kijken...
Maar wel mooi $60 bespaard met niet voor de fiets hoeven te betalen :-)
*fotos in dit stukje zijn trouwens met de telefoon gemaakt - eerste dagen liep ik niet als n toerist met mn grote nieuwe camera rond, want dat vond ik niet zo professioneel lijken... maar stiekem even met de telefoon plaatjes schieten kan natuurlijk best...*
Maargoed, ik werd opgehaald door een halfduitssprekendevietnamese chauffeur, en reed met de fiets achterin de pickup truck in het donker naar mijn nieuwe tijdelijke thuis.
t is 'n beetje verwarrend, ook voor mezelf - aangezien ik nog steeds mijn huis in Indo heb, mijn spullen daar staan, mijn katten daar zitten...
Maar dit is nu "thuis".
Bij mijn hotel werd ik opgevangen door de manager van het project, 'n nederlandse vrouw die al jaren met de beertjes bezig is. Die avond dus in het nederlands een beetje kennis gemaakt (en gek genoeg daarna bijna nooit meer nederlands met haar gesproken - sws alle werkgerelateerde dingen gaat altijd in het engels.
Ja, een beetje terug naar op kamers wonen - maarja, het was een nieuw begin, dus dan ook maar echt opnieuw beginnen.
En met huiskat: "miss Mieauwie" - 3 keer zo groot als lucky, en alhoewel lief, haalt ze het natuurlijk niet bij Lucky..
Ook heel kort even de 2 assistentes ontmoet, en de Australische inval dierenarts die al jaren zo nu en dan invalt hier. De Australische dierenarts die hier bijna 7 jaar heeft gezeten zou me na 3 dagen een weekje komen inwerken.
Die avond heerlijk in slaap gevallen in mijn kamer met fel knipperend rood neonlicht voor het raam, en (toch wel een beetje spannend allemaal) heel vaak wakker geworden van alle nieuwe geluiden: kippen/hanen, de vrouw des huizes die om 5am met een harde bezem gaat vegen, de honden die overal op reageren, de trompet die de nabij gelegerde soldaten vertelt dat ze wakker moeten worden, en de daarop volgende propaganda die elke ochtend door de luidsprekers door de straten schalt (denk je eindelijk van de vroege oproep tot gebed in Indo af te zijn, krijg je trompetten en propaganda voor je kiezen...)
Na enkele dagen verhuisde ik naar t 150m verderop gelegen huisje net binnen het national park. Daar net links achter het ingangs bord. Een nette ruime kamer, bedje, badkamer, koelkastje, bureautje, balkonnetje, en hele goede (vergeleken met Indo) wifi internet verbinding.
Want Karaoke zingen tot diep in de nacht kunnen ze dan weer wel als de beste...
Maar dit voelt als home.
In ieder geval voor 3 maanden.
Maar na het door de buurt fietsen van de laatste tijd zie ik mezelf wel voor langer in een boers dorp in Noord Vietnam wonen met uitzicht op de bergen en rijstvelden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten