Vàng

Vàng, een heel veel voorkomende naam bij honden hier - als ze al een naam hebben.
Het betekent geel, dus komt goed van pas bij de kleur van de meeste honden in Vietnam.

Hij is eigenlijk van het Tam Dao National park, samen met Mimi (ja, en Dingo, maar da's niet 'n leuke hond - die heb je ook). Het is een grote, vaak dominante hond die (als A. - die ze al jaren verzorgt, en eigenlijk hun bazin is - er niet is) me overal volgt - of vooruit gaat, en dan op mijn balkon of onderaan de trap gaat liggen.

Of heel soms ook binnen.
En vaak voor mijn kliniekje
Ook als wij als buitenlands groepje met vertaalsters het dorp ingaan om bij een van de medewerkers iets te eten/drinken, dan loopt hij verdedigend mee, en gaat dan buiten liggen, continu kijkend of het allemaal wel ok is binnen.
Nadeel is dan wel een beetje dat dat vaak tot ruzie leidt met de andere honden.
En over katten zullen we het maar helemaal niet hebben, want die vind hij in het algemeen niet zo lief, en ziet die meer als iets om hard achteraan te rennen, en ik wil niet weten wat hij ermee doet als hij er eentje vangt (hihi - nu ook al woordspelingen in het Vietnamees).
Maar genoeg reden om binnenkort een net te spannen om mijn balkon heen, zodat Lucky nog wel in de zon kan liggen, maar buiten bereik van Vang - en de honden/kattenvangers hier in de buurt.

Ik kan er best veel mee - het is een echte erfhond, maar hij accepteert veel van me, en komt ook altijd vrolijk kwispelend op me af. Maar laatst, toen hij heel erg kreupel was, bleek maar al te goed dat het niet echt een knuffelhond is. Gek werd hij toen we hem vast wilden houden om te kijken, en al helemaal om een injectie te geven... 

Grappig dat de mevrouw van de keuken (soort van zn echte baas, maar wel iemand die hem vaak in de steek laat en redelijk liefdeloos mee omgaat, waar mensen uit europa enzo nog wel eens over kunnen vallen) hem wel redelijk kon vasthouden en zelfs zijn zere poot kon vasthouden... Makes you think...

Maar het is heerlijk om vanuit de gezamenlijke keuken naar huis te lopen, met de twee honden voor me uit, de gekke Mimi die veel te speels is voor haar leeftijd (en te dik, ik weet het - wordt aan gewerkt).. 
Mimi die weet het nooit zo goed: heel vrolijk komen aanrennen, al kwispelend, dan even vol in de remmen, en twijfelend, en dan toch weer heel lief kwispelend..

Zo fijn om na het fietsen bij aankomst, of 'sochtends als ik naar het werk fiets begroet te worden door twee vrolijk kwispelende hondjes...

En mooi om zo snel zo'n goede band met dat hondje te hebben..