'n nieuw begin..

potverdikke.

Tja, dit is dus deel II van de avonturen van deze jongen in Indo..

En welkom, mensen die mij(ons) volgden op het vogeltjesvangen blog .

Hier ga ik zelf verder.


Ik ben bang dat ik de uitdrukking "life begins at 40" een beetje te letterlijk heb genomen, en op m'n 40e een volledige doorstart moet maken op alle fronten die de meeste mensen graag zo stabiel mogelijk in hun leven willen hebben..
En dit soort grote veranderingen des levens zijn niet makkelijker als je aan de andere kant van de wereld zit van familie en goede vrienden..


Ook het 1-jarige contract met Oxford loopt ten einde.
Het is me niet gelukt om fondsen te vinden om door te gaan met het onderzoek met de orangutannetjes.
Dat betekent dus ook dat het appartement in Jakarta is opgezegd.

Ik blijf nog even hangen in Indo (in Bogor) terwijl ik zoek naar nieuw werk, want goedkoop leven, mooi weer, en gewoon een heerlijk land.

Zonder meteen al te veel te reli-bashen in mijn eerste bericht: mijn 1x per week voorbereiding op de katholieke school voor mijn communie (dat deden ze niet op mijn heidense lagere school) heeft het hiernaast staande prachtwerkje opgeleverd. Niet echt een toonbeeld van innovatie, durf, buiten de lijntjes denken, etc.. 


Trouwens ook niet een heel realistische weergave van hoe het deze jongen echt is vergaan in z'n leven... Nouja, tot universiteit/werken wel - maar dan moet je nog een tijdje... 
Mijn God! Mijn God! Waarom hebt Gij Mij verlaten! (Matheus 27:46). *headbangt System of a Down ff verder: in your eyes, in your thoughts, in your heart forsaken me... * 
Of misschien naait Hij me nu wel omdat ik hem heb verlaten.. je weet het niet he..., ja - totdat je daar bij Petrus aan de poort staat, en dan ga ik toch wel even vermelden dat ik het gevoel van humor daarboven niet zo kan waarderen.. 

Gelukkig - als ik het goed begrijp - hoef ik als katholiek volgens mij alleen maar een paar weesgegroetjes te zeggen om toch binnen te mogen komen, mocht ik het helemaal fout hebben ingeschat gedurende mijn tijd op aarde. Samen met al die andere hypocriete schuinsmarcheerders daarboven :-)

Maargoed. 
De eerste sollicitatie brieven zijn de deur uit, naar verschillende wildlife projecten in Africa en Azie - we zien wel waar dit naartoe gaat. 
In de tussentijd blijf ik lekker gratis werken als free-lancer bij verschillende Indonesische wildlife opvangcentra werken, en daarnaast natuurlijk een beetje fietsen, surfen, etc.

Ff voor de duidelijkheid:
de URL van dit blog is niet een teken dat ik opeens een verwaande "dokter" ben geworden. Ik ben gelukkig nog steeds de enige gepromoveerde/arts/dierenarts op het Eijkmaninstituut die gewoon alleen bij z'n naam word aangesproken, omdat ik daar specifiek om heb gevraagd. 
Ik blijf genieten van de emails die beginnen: "Dear Dr huppeldepup, Dr huppeldepup2, and joost".

Het is wel een soort eerbetoon aan de kliniek in Zimbabwe waar ik vanaf m'n 11e na het sporten en huiswerk maken snel naartoe ging om te helpen. Rabson, de assistent noemde mij toendertijd "dr Joost" en daar was ik toen ontzettend trots op. Helaas is Rabson al geruime tijd geleden overleden. 

Nog verdrietiger vind ik het nieuws dat de dierenarts, Aase, ook heel recent is overleden.

Zij was zo'n grote inspiratiebron voor mij, mijn mentor, mijn held. Ik keek zo ontzettend op naar hoe zij was.
Zij heeft mij (naast mijn superlieve ouders, natuurlijk) gevormd als mens, maar vooral als dierenarts - en heeft me ook op moeilijke momenten op de universiteit, als ik even dacht dat ik het allemaal helemaal niet kon, er doorheen geholpen, want ik wilde worden zoals Zij..

Ik denk nog steeds zo vaak aan haar. Ik zie haar handen vaak nog voor me, zoals laatst toen ik met een arend in m'n handen zat bij een wildlife opvangcentrum (Cikananga) hier op Java.

Arenden en andere roofvogels waren haar ding (zie foto hiernaast van wat lijkt een bumblefoot behandeling bij een moeilijk te identificeren roofvogel, en Rabson op de achtergrond), en eigenlijk zie ik altijd nog zo voor me hoe zij dingen zou aanpakken bij die jongens. Grappig, maar die herinneringen van toen zijn soms sterker dan de dingen die ik op uni heb geleerd..
Echt ongelofelijk hoe groot haar invloed op mijn leven is geweest..

De laatste keer dat ik haar heb gezien was toen ik 18 was. Ik heb er ontzettend veel spijt van dat ik haar niet heb opgezocht in de tussentijd, en al helemaal dat ik de laatste jaren ook helemaal geen contact meer met haar heb gehad. 
En al helemaal toen ik van haar dochters hoorde dat juist het horen dat ze zo'n grote invloed op mijn leven heeft gehad haar waarschijnlijk veel goed had gedaan op het einde, toen ze niet meer zo actief kon zijn zoals ze altijd was en wilde zijn..

Maarja. 

Spijt, daar heeft ook niemand wat aan.

Met een warm hart kijken naar alle mooie ervaringen, goede tijden en fijne herinneringen die het (verre en nabije) verleden heeft gebracht, daar dankbaar voor zijn, en positief opnieuw beginnen - daar hebben we veel meer aan.

'n Nieuw begin.