Back in the days..

Even een feelgood postje voor mezelf.

In tijden van (bijna) "in-between jobs zijn is het altijd wel leuk om te denken aan vroeger.
Beetje melancholisch kijken naar oude fotos..
Ook n beetje confronterend dat het haar steeds korter en steeds minder wordt, en de jeugdige uitstraling ook een beetje minder is..

Maarja, that's life, blijkbaar... 

Zo'n terugblik is ook op zich ook wel een mooi begin van de nieuwe blog.

De eerste interesse voor wildlife begon natuurlijk in Zimbabwe, waar in de kliniek wachtkamer naast de honden en katten veel arenden, valken, uilen zaten, en zo nu en dan een luipaard, of aangereden ander wildlife (antilopes, stekelvarkens, etc). 

Daar heb ik in de vorige blogsel al fotos van een netjesgekapte jongen over geplaatst. 

Tijdens de studie ge-vrijwilligd op de dieranambulace van de dierenbescherming, en onder andere vastgevroren vogeltjes/zwanen van het ijs, en katten uit bomen gered, maar ik wilde meer...


Het echte wildlife vetten begon in 1999 in Thailand. Tijdens de studie zat ik 'ns een keer hard te leren in de bibliotheek  (ja, dat gebeurde ook..), toen R. me vertelde dat er een papiertje op het bord hing voor onderzoek met gibbons - dus ik ren naar dat kantoor toe, waar de mensen pas net weer terug waren van papiertjes ophangen. 
Lang verhaal kort: ik was heel enthousiast, ik was de eerste, en mocht daar naartoe. 
Was trouwens ook mijn eerste ontmoeting met prof A. O. te R, een week later. 

Dus zo zat ik even later 3,  5, 7,  9, 10 maanden in een opvangcentrum met 130 gibbons, n stuk of 400 makaken, en 40 beren. Dat verblijf werd steeds een beetje verlengd, aangezien ik het 'n beetje dokteren, onderzoek doen, en pleegpapa spelen voor 2 gibbon babies wel heel leuk vond. Onder lichte ouderlijke dwang uiteindelijk toch maar terug gekomen om de studie af te ronden :-)

Mijn kliniek (zie foto helemaal boven - dat was kliniek/operatie kamer) was "redelijk" basic daar, maar ik had n superdeluxe laptop, mobiele telefoon (waarmee ik na lang zoeken soms 1 streepje had om n sms te versturen), floppydisks om m'n 'brieven' naar ouders enzo op te slaan om die dan te emailen als ik eens in de  zoveel weken naar Bangkok ging... 
Mijn moeder heeft die brieven bewaard en uitgeprint, en ik heb ze afgelopen weekend weer gelezen - 'n hele mooie terugblik op hoe ik toen in het leven stond... (niet eens zo heel anders dan nu, trouwens..) Echt fantastisch. 

En natuurlijk n vet soundsystem met onder andere een Pavement cassettebandje, en twee slapende gibbons op schoot.. Tja, ik heb niks meer nodig.. 

De volgende bestemming was Canada, waar ik, alweer namens A.O. te R. heel Canada doorcrosste om bloedmonsters te verzamelen van verschillende roofdieren en zeezoogdieren om onderzoek op te doen voor mn scriptie. Oh, en soms even radiozenders implanteren in zwarte beren (man, wat waren die zenderts toen nog groot!)

In de tussentijd n beetje vrijwilligen op de dierenambulance en met de bruinvisjes - diensten draaien waar je de hele nacht met een ziek bruinvisje in je armen in een bad zit, en na wat langere tijd ook de leukere dingen, zoals voeren van de gezonde jongens, en uiteindelijk even snorkelen met ze.. :-)
ja, Vet.

Meteen na de scriptie (zomer 2002) - en toen ik dus uiteindelijk was afgestudeerd, kon ik aan het werk bij mevrouw L. 't H. op de creche. Dat was toen net de hel los brak met de zeehondenziekte, waardoor iedereen heel hard moest werken om de grote toestroom aan zieke dieren te proberen te helpen. Heel veel geleerd, onder soms redelijk dramatische omstandigheden.. Mooiemooie tijd met fantastische collegas en vrijwilligers. 

De zeehondjes werd al snel gecombineerd met promoveren en werken in Blijdorp - dus vrijdagavond/zaterdag ochtend 4u met de Mini 'snel' naar het hoge noorden rijden. 

Blijdorp was n onvergetelijke ervaring. Langzaam ingewerkt, en uiteindelijk helemaal losgelaten. Ik bof dat ik de kneepjes van het vak van de beste dierentuindierenarts *ever* heb geleerd, en ben daar nog dagelijks dankbaar voor. 
'n Heerlijke plek om te werken, mooie dieren, en hele fijne dierverzorgercollegas waar ik zowel serieus mee kon werken als heel veel plezier mee kon maken.. n fantastische tijd.
Dus ga ik altijd als ik terug in NL ben even buurten. Enneuh, dat hele dag buurten en kletsen van laatst gaan we binnenkort zeker weer doen!! Ik werk wel mee met poepscheppen enzo - wil jullie ook niet van je werk houden natuurlijk..
Eind September/begin October ben ik er weer.

 

Eerste foto was van radiozender implanteren in 'n Europese hamster - een terugkerend thema, dat zendertjes implanteren - nu ook bij de orangutannetjes.. Vind ik leuk, n verhaal rondpraten.. 
Ook mooi, trouwens, beetje hamsters fokken in de dierentuin, om die dan weer vrij te laten in het zuiden des lands. 
En ook een voorbeeld dat ik vaak gebruik. Met dit werk gaan mensen altijd vragen "wat is je favourite dier?" en dan zeg ik dat dat afhangt van met welke dieren je veel werkt. Kleinklauwottertjes, rode pandas, bruinvisjes, zeehondjes, europese nertsjes, olifanten, tja, van alles.. Ook hamsters. En dan gaat iedereen lachen. Terwijl ik serieus ben over die toch best wel coole dieren. Ze heten niet voor niets korenwolven - Felle aggressieve donders zijn het. 
Supermooi.

Een deel van de promotie ging over vaccinatie van Europese nertsen, en dus heel veel tijd in Estland op n reintroductie project gewerkt voor deze nertsjes. Nertsjes werden gefok in de dierentuin van Tallinn, en daarna vrijgelaten op n eiland, Hiumaa.

Mooimooi werk, en een supermooi land en mensen.

Echt alleen maar goede herinneringen aan Estland - nertsjes vangen, sauna, skinnydippen in n KOUD winters meer na de sauna, skinnydippen in zomer... 

Gewoon barrieres breken qua samenwerken en (geen) kleren aan hebben :-) 

En natuurlijk tegelijk hardcore onderzoek doen.

Mooi  - net als op de Erasmus trouwens nu ik eraan denk, waar ik tijdens uitjes met de collegas ook vaak opeens in de blote bips in de zee stond :-) 

Goede oude tijd.

 

Vlak voor de promotie, het boekje was al ingeleverd, ik moest het alleen nog verdedigen, was dus ook even een tijdje "inbetween jobs" al kon ik wel tijdelijk werken in Blijdorp, en wat exra weekend diensten doen enzo.. Ehen: ff part-timen voor de Brigitte Bardot Foundation *en dan zegt een stemmetje in mn hoofd "die heeft ze niet zo maar ZO", en zie ik mn vader dat uitbeelden - thanks dad ;-)

But seriously. Was een leuk klusje van een geconfisceerd nijlpaard uit een circus in Frankrijk, die terug naar Afrika werd gestuurd. Ik mocht Tonga veterinair begeleiden vanaf Amsterdam naar haar nieuwe Zuid Afrikaanse huis, samen met dierverzorger M. van de KLM. Heel interessant allemaal - blijkt er in sommige boeing 747s achterin gewoon een groot cargo gedeelte te zitten, waarin computers, een BMW, en nog wat dingen b.v. een nijlpaard vervoerd werden. En nou ben ik eigenlijk elke vlucht wel met de stewardessen aan het kletsen in hun stukje - dicht bij het bier - maar nu mocht ik in ruil voor het zo nu en dan laten zien van mijn nijlpaard gewoon lekker boven in eerste klas zitten. 
Beste vlucht ever. Zo nu en dan even mijn nijlpaard checken achterin, eerste klas, en heel veel aandacht van de stewardesjes (die trouwens blijkbaar veel mooier zijn in eerste klas... damnit..). 

Schatje was het ook hoor, als je "Tonga, eau" zei, deedie z'n bek open, en kon je er een jerrycan water ingooien. De eerste dagen in Zuid Afrika kon ik nog in zijn kraal komen en verhemelte aaien - vondie fijn. En toen opeens, ik kwam 'sochtends vroeg even kijken, toen was hij niet meer te benaderen - volledig wild. Geen idee wat er die nacht was gebeurd, maar opeens was hij volledig gerehabiliteerd en wild, ging het meer in, en leefde verder gelukkig zoals nijlpaarden dat horen te doen.. Hij heeft nu 2 nieuwe vriendinnetjes, en het gaat fantastisch... 
Mooi verhaal vind ik.
Ik verder nog een weekje (ik moest helaas ook nog voorbereiden voor verdedigen van promotiegebeuren, dus kon niet al te lang..) gebleven om olifanten te tracken (met zendertjes, ja), leeuwen te voeren, beetje dierendokteren, beetje safari-en, en (voor mijn doen) heel veel vlees (boerewors!) te eten van de braai. En biltong - veel biltong. 
Dat was het einde van 13 jaar full-on vegetarier zijn...

 

Op de terugweg trouwens nog 3 giraffes en een paar zebras begeleid die naar Taiwan gingen... En ja, die giraffes konden gewoon met kop omhoog staan. Met die giraffes was nog een beetje tricky, aangezien je niet wil dat die vallen met hun tere benen - vooral tijdens opstijgen en landen. Tonga die lag gewoon te relaxen, had je geen omkijken naar. Maar deze jongens was tijdens opstijgen en landen continu gerust stellen. 
Ook mooi hoor trouwens, bij je giraffes staan terwijl n boeing 747 opstijgt... bizar wat daar allemaal afspeelt in de achterkant van het vliegtuig..

En de rest (avonturen in Vietnam en Indo) staat op de andere blog. Dit is het "hoe is het allemaal begonnen" verhaal, geinspireerd door de fotos van een heel net nederlands jongetje in Zimbabwe die heel graag wildlife dierenarts wilde worden in de eerste post op dit blog..  :-)

Het belangrijkst wat ik wil zeggen: DANKJEWEL. 
Dankjewel aan alle mensen die met mij hebben gewerkt, hun passie voor het werken met wilde dieren aan mij hebben laten zien, en die passie hebben doorgegeven.. 
Die fotos van mezelf lijken een beetje zelfgeilerij, maar zijn even makkelijk om 'n beetje zelfvertrouwen te krijgen nu ik ff geen werk heb, maar de mensen die samen met mij hebben gewerkt zijn het allerbelangrijkste..
Het samen werken en delen van ervaringen met wilde dieren schept zo'n grote band.
You know who you are, ook als je niet op de fotos staat, heeft daar niks mee te maken... 
- THANKS.

Big Love.

'n nieuw begin..

potverdikke.

Tja, dit is dus deel II van de avonturen van deze jongen in Indo..

En welkom, mensen die mij(ons) volgden op het vogeltjesvangen blog .

Hier ga ik zelf verder.


Ik ben bang dat ik de uitdrukking "life begins at 40" een beetje te letterlijk heb genomen, en op m'n 40e een volledige doorstart moet maken op alle fronten die de meeste mensen graag zo stabiel mogelijk in hun leven willen hebben..
En dit soort grote veranderingen des levens zijn niet makkelijker als je aan de andere kant van de wereld zit van familie en goede vrienden..


Ook het 1-jarige contract met Oxford loopt ten einde.
Het is me niet gelukt om fondsen te vinden om door te gaan met het onderzoek met de orangutannetjes.
Dat betekent dus ook dat het appartement in Jakarta is opgezegd.

Ik blijf nog even hangen in Indo (in Bogor) terwijl ik zoek naar nieuw werk, want goedkoop leven, mooi weer, en gewoon een heerlijk land.

Zonder meteen al te veel te reli-bashen in mijn eerste bericht: mijn 1x per week voorbereiding op de katholieke school voor mijn communie (dat deden ze niet op mijn heidense lagere school) heeft het hiernaast staande prachtwerkje opgeleverd. Niet echt een toonbeeld van innovatie, durf, buiten de lijntjes denken, etc.. 


Trouwens ook niet een heel realistische weergave van hoe het deze jongen echt is vergaan in z'n leven... Nouja, tot universiteit/werken wel - maar dan moet je nog een tijdje... 
Mijn God! Mijn God! Waarom hebt Gij Mij verlaten! (Matheus 27:46). *headbangt System of a Down ff verder: in your eyes, in your thoughts, in your heart forsaken me... * 
Of misschien naait Hij me nu wel omdat ik hem heb verlaten.. je weet het niet he..., ja - totdat je daar bij Petrus aan de poort staat, en dan ga ik toch wel even vermelden dat ik het gevoel van humor daarboven niet zo kan waarderen.. 

Gelukkig - als ik het goed begrijp - hoef ik als katholiek volgens mij alleen maar een paar weesgegroetjes te zeggen om toch binnen te mogen komen, mocht ik het helemaal fout hebben ingeschat gedurende mijn tijd op aarde. Samen met al die andere hypocriete schuinsmarcheerders daarboven :-)

Maargoed. 
De eerste sollicitatie brieven zijn de deur uit, naar verschillende wildlife projecten in Africa en Azie - we zien wel waar dit naartoe gaat. 
In de tussentijd blijf ik lekker gratis werken als free-lancer bij verschillende Indonesische wildlife opvangcentra werken, en daarnaast natuurlijk een beetje fietsen, surfen, etc.

Ff voor de duidelijkheid:
de URL van dit blog is niet een teken dat ik opeens een verwaande "dokter" ben geworden. Ik ben gelukkig nog steeds de enige gepromoveerde/arts/dierenarts op het Eijkmaninstituut die gewoon alleen bij z'n naam word aangesproken, omdat ik daar specifiek om heb gevraagd. 
Ik blijf genieten van de emails die beginnen: "Dear Dr huppeldepup, Dr huppeldepup2, and joost".

Het is wel een soort eerbetoon aan de kliniek in Zimbabwe waar ik vanaf m'n 11e na het sporten en huiswerk maken snel naartoe ging om te helpen. Rabson, de assistent noemde mij toendertijd "dr Joost" en daar was ik toen ontzettend trots op. Helaas is Rabson al geruime tijd geleden overleden. 

Nog verdrietiger vind ik het nieuws dat de dierenarts, Aase, ook heel recent is overleden.

Zij was zo'n grote inspiratiebron voor mij, mijn mentor, mijn held. Ik keek zo ontzettend op naar hoe zij was.
Zij heeft mij (naast mijn superlieve ouders, natuurlijk) gevormd als mens, maar vooral als dierenarts - en heeft me ook op moeilijke momenten op de universiteit, als ik even dacht dat ik het allemaal helemaal niet kon, er doorheen geholpen, want ik wilde worden zoals Zij..

Ik denk nog steeds zo vaak aan haar. Ik zie haar handen vaak nog voor me, zoals laatst toen ik met een arend in m'n handen zat bij een wildlife opvangcentrum (Cikananga) hier op Java.

Arenden en andere roofvogels waren haar ding (zie foto hiernaast van wat lijkt een bumblefoot behandeling bij een moeilijk te identificeren roofvogel, en Rabson op de achtergrond), en eigenlijk zie ik altijd nog zo voor me hoe zij dingen zou aanpakken bij die jongens. Grappig, maar die herinneringen van toen zijn soms sterker dan de dingen die ik op uni heb geleerd..
Echt ongelofelijk hoe groot haar invloed op mijn leven is geweest..

De laatste keer dat ik haar heb gezien was toen ik 18 was. Ik heb er ontzettend veel spijt van dat ik haar niet heb opgezocht in de tussentijd, en al helemaal dat ik de laatste jaren ook helemaal geen contact meer met haar heb gehad. 
En al helemaal toen ik van haar dochters hoorde dat juist het horen dat ze zo'n grote invloed op mijn leven heeft gehad haar waarschijnlijk veel goed had gedaan op het einde, toen ze niet meer zo actief kon zijn zoals ze altijd was en wilde zijn..

Maarja. 

Spijt, daar heeft ook niemand wat aan.

Met een warm hart kijken naar alle mooie ervaringen, goede tijden en fijne herinneringen die het (verre en nabije) verleden heeft gebracht, daar dankbaar voor zijn, en positief opnieuw beginnen - daar hebben we veel meer aan.

'n Nieuw begin.