tetanus boy

Even een verhaaltje tussendoor vanaf de werkcomputer want mijn laptop kan niet met de extreme hitte en vochtigheid omgaan, en moet worden gemaakt. Maarja, ik ben al maanden niet in Hanoi geweest, en de komende weken gaat dat ook niet gebeuren.. Laten we hopen dat hij het ooit weer gaat doen, want ik he been heleboel fotos niet gebackupped, inclusief die van mijn fietsavontuur.

Een van de redenen dat ik al heel lang niet in Hanoi ben geweest is dit hondje. Mijn assistente J past ‘savonds op, en ik doe dan de weekends ( kan ik ook nog een beetje fietsen en met Lucky spelen).

Een maandje geleden werd me gevraagd of ik naar een hondje wilde kijken van iemand van de leger basis hier vlakbij, die al 3 dagen niet goed kon lopen. We habben nogal eens wat problemen met die mensen, want betrokken bij de schandalige poging tot sluiten van de hele berentent vorig jaar door een corrupte national park baas, en ook nog eens tot diep in de nacht heel hard karaoke-en, dagelijks varkens slachten, en waarschijnlijk hondenfokken (en vangen… we denken dat we Mimi daar hebben horen blaffen vlak nadat ze verdween…) om door de troepen te worden opgegeten.

Aangezien ik hier met een groepje dames werk, was de reactie meteen “ja, echt niet, ze zoeken het maar uit, eikels”. Maar ja, ik ben de dokter, en naief genoeg om te denken dat ik bruggen kan bouwen, en dat het een goed teken is dat ze om hulp vragen voor een zieke hond, en dat als ze hem hadden willen opeten dat ze dat dan wel meteen hadden gedaan.. En dus mochten ze langskomen na de lunch.

Tijdens de lunch zaten er 2 mannen in uniform te wachten, maar ik legde de link niet, want best ver van de kliniek, en er zitten wel vaker mensen in uniform. Dus ik lekker rustig door eten, beetje napeuzelen, beetje kletsen, en op mn dooie gemak naar de kliniek. Die mannen achter ons aan, en wijzen naar een hondje die helemaal plat voor de kliniek lag. Damn  -als ik dat had geweten hadden we alles een stukje sneller gedaan… Voelde me opens heel schuldig… Mooi voorbeeld ook van hoe de communicatie tussen ons buitenlanders en de vertaalsters soms een beetje misverstanden opleveren.

Het hondje was dus al 3 dagen zo, en het ging steeds slechter. Ze hadden hem met een spuit gevoerd (bijzonder), en hij zag er, behalve dat hij helemaal verstijfd plat op de grond lag, nog best goed uit – mooie vacht, goedgevoed, en een fris ruikende hond (zien we niet zo vaak). Hij had redelijk specifieke symptomen van tetanus, wat vaak niet goed afloopt in zo’n ver stadium. Maarja, er is altijd nog die kleine kans dat het wel lukt, dus gewoon proberen.

Lang verhaal kort: dat was het begin van een hele lange periode van intensief verplegen, wat lastiger is nu ik nog maar 1 assistente heb.. Maar na een paar dagen zagen we echt al wat verbetering in spierkracht als we hem met handoeken om zn lijf probeerden te laten lopen. Na een week kwam ik in het weekend de kliniek in en zat hij (!!), en kon hij zowaar zelf staan met een klein beetje steun!!! ZO ontzettend blij word ik daarvan. Het was vanaf dag 1 de beste patient die je kan hebben. Lief, heel lief, en liet alle infusen en toestanden gewoon toe. ZO’n schatje – zowel J als ik waren helemaal verkocht.

Ook was het fijn dat een paar keer soldaatjes langskwamen om hondje te zien – of misschien eigenlijk meer met ongeloof kijken hoeveel moeite wij deden, en de infusen enzo te bewonderen.

Beetje bij beetje vocht hij zich erdoorheen, en na 2 weken was hij infuusloos. Hij zakte soms nog wel door zn poten, maar dat gebeurde steeds minder. Hij had nog even een flinke terugval, maar de medicijnen deden hun werk gelukkig.

Maar, uiteindelijk hadden we een vrolijk hupsend en kwispelend hondje.

Enneuh… Misschien moet ik toegeven dat we hem heel misschien wel een tijdje langer “ter observatie” hebben gehouden, terwijl dat niet echt meer nodig was… 

Net op het moment dat we hadden besproken dat we hem toch echt moesten teruggeven kwam de eigenaar spontaan langs, en hebben we hem meegegeven... 

Die nacht hoorden we hem blaffen, en tja... jammer dat hij op de basis was....

De volgende ochtend zagen we iemand een dier slachten en villen, en wij allebei: "dat beest heeft een veel te lange staart voor een varken.." Ik dus de verrekijker gepakt, en het was een varken.

Ik denk dat ik echt daarnaartoe was gegaan en heel erg ruzie had gemaakt als het "ons" hondje was geweest...

Maarja, gelukkig niet..