Niks mooier dan een spontane fietstocht.
Ik had vorige week n paar dagen vrij want 30April was
bevrijdings/overwinnings/reunificatiedag (toen de Viet Cong en Noord Vietnamese
troepen Saigon terug hadden gewonnen, wat het eind
van de Vietnam oorlog
betekende. De (Zuid) Vietnamezen in het buitenland, die heulden met de
amerikaanse vijand, die noemen deze dag dan weer niet overwinningsdag, maar
juist “Zwarte April”, “Dag van de Wrok”of “Dag van de Schaamte”). Dan was er
nog 1 Mei dag van de arbeid, en ik had de dinsdag vrij aangezien ik weekend
dienst had. Dat betekende dus dat ik alleen maar de vrijdag hoefde vrij te
nemen voor bijna een weekje verkaaansie.
Ik had voor mn verjaardag een boek gekregen over een
veertiger die Vietnam rondfietst, en de achterkant beloofde een mooi verhaal. T
las lekker weg, maar ik bleef wel dingen denken als “flapdrol, als je nou eens
de echte wereld zou ingaan in die 12 jaar dat je rijke expat spelt in Singapore,
dan zou je niet overall zo verbaasd over zijn”, “WTF, are you kidding? Je
bergop laten rijden door je volgauto?”, “pfff, drinken kan hij ook al niet”,
“wacht ff: je doet een georganiseerde fietstocht van 4 dagen, met gids, tolk,
volgauto die je bergop rijdt, en dat vind jij de moeite waard om als avontuur
te bestempelen in boekvorm?”, en “dat kan ik beter”.
Op 19April was er de awareness-raising fietstocht van
Hanoi-Tam Dao, en weer terug: “Ride for the bears”. Hardstikke leuk om aan meet
e doen. Een groep van +/- 50 fietsers, en 150 supporters die met bus/brommer
meereden. Ik was de avond daarvoor met de fiets in de achterbak naar een hotel
vlakbij het startpunt gereden, waar we om 530 zouden vertrekken, ivm niet te
warm en weinig verkeer. Veel van de fietsers hadden nog nooit meer dan 2-3km
gereden, dus dan is de 66 km best een stuk, zeker als je ook nog terug moet
(wat dus ook niet iedereen deed, want wij hadden n bezemwagen voor de vermoeide
beeractivist). Ik fietsete de terugweg mee tot de rustplaats halverwege, en
ging toen weer terug de berg op, zodat ik in ieder geval de volledige afstand
had meegedaan. Hanoi-TamDao is tot de laatste 3 km eigenlijk heel plat, dus
lekker relaxt fietsen, beetje kletsen, en leuke nieuwe mensen ontmoeten. In Tam
Dao de 6 buitenlandse deelnemers rondgeleid, waar de directeur heel blij mee
was, want dan hoefde hij het niet te doen. Verder ook nog een paar interviews
gegeven voor de locale en nationale “TiVi” en radio – ik ben in de afgelopen
maanden nu al een stuk of 8 keer op de tv te bewonderen geweest, meestal als
berendokter, maar nu dus ook als fietser :-)
Tja, en dan ben je een beetje aan het kletsen,
en denk je “goh, die 130km valt ontzettend mee, zo op een dag”, en dan voordat
je het doorhebt heb je eruit geflapt dat je erover zit te denken om een keer de nachttrein naar SaPa (in de noordwestelijke Bergen van Vietnam) te nemen, en terug
te fietsen.
Klinkt wel stoer namelijk.
Maarja, dan heb ik dat eenmaal gezegd, en dan moet ik het
ook doen – zo zijn mijn interne regels nou eenmaal.. En zeker toen ik het ook
nog eens op het werk ging rondvertellen, in combinatie met de vergelijking met
het boek, en colleges die meteen zeiden dat dat echt een mooie tocht zou zijn..
En toen kwam al heel snel de verrassing van de vrije dagen, en dan komt het
allemaal mooi samen.
Nou zal het mensen misschien niet helemaal verbazen, maar
dit was niet de best voorbereide fietstocht ever. Op zondag, 2 dagen voor
vertrek, ging ik eens op googlemaps kijken naar wat een leuke route zou zijn,
en hoe ver het eigenlijk was. De kortste route was dezelfde die de trein neemt,
en gaat door het dal: 320km. Dus, optimist die ik soms kan zijn, denk dan: nou,
das 3 daagjes met de vingers in de neus bergaf fietsen.
Ff tussendoor: Điện Biên Phủ was overigens de plek waar als onderdeel van
de eerste Indochinese oorlog tussen 13 Maart en 7 Mei 1954 de franse bezetters
flink aan het vechten waren met de Viet Minh communisten – die de fransoosen
flink billenkoek gaven, wat het einde van de Franse kolonie in Indochina
betekende. Dit betekende ook het opsplitsen van het land in de Democratische
Republiek Vietnam van de Viet Minh in het noorden onder leiding van Ho Chi
Minh. Terwijl de zuidelijke Staat van Vietnam onder leiding kwam van Keizer Ngo
Dinh Diem. Die had wel toegezegd om verkiezingen te houden, maar vond het wel
makkelijker zonder, wat dan weer de noord vietnamezen irriteerde, en leidde tot
de tweede Indochinese oorlog (DE Vietnam oorlog).
Een andere optie was de bergketen ten noorden van de Fansipan
(Vietnam’s hoogste berg, 3143m), wat rond de 450km was, maar tussendoor
cheat-opties had: wegen die naar de korte route door het dal gingen, voor het geval die bergen toch zwaarder zouden zijn dan verwacht. Dat zou m
dus gaan worden.
Ik had ondertussen ook door dat het niet alleen maar bergaf
was, maar ook vaak bergop gefietst moest worden. Stiekem ook een beetje
zenuwachtig geworden..
Daarnaast was het zondag niet bepaald lekker weer, en de
voorspelling voor de komende week was regenregenregen. En wist ik ook meteen
weer waarom ik nooit naar de weersverwachting kijk, want depressief. Maarja, ik
was me degelijk aan het vooprbereiden, en dan hoort dat er bij.
Waterdichte tas: check. Dikke trui: check. Regenpak: check
(voor de zekerheid maar dike motor regenpak gedaan, want misschien koud enzo..)
Fietshelm: check (Jahaaa, fietshelm… mijn mooie roze t-mobile fietshelm die ik
al een jaar of 8 heb, maar nog nooit had gebruikt) Bandenplak
set/fietspomp/gereedschap: check. Lampjes/batterijen: check. Vietnamees
phrasebook: check. Gadgets (gopro camera, goede camera, telefoon) opladen:
check. Ik had zelfs
zo’n geel vest met reflecterende banden erop klaarliggen om om de tas heen te
binden in het kader van de betere zichtbaarheid op de weg, wat natuurlijk
hardstikke verstandig is. Dit begon zowaar te lijken dat het wel eens mijn best voorbereidde reisje ever zou worden.
Last minute bleek er nog net ruimte te zijn in de tas voor
een laptopje (dan kan ik ‘savonds mijn avonturen meteen opschrijven), en nog wat
extra cameralenzen, aangezien ik dagelijks natuurlijk uren tijd over zou hebben om te
fotograferen.
Al met al toch nog best een zware tas geworden...
Meteen na het werk naar het station in Hanoi gebracht, en daar bleek al dat de schouderbanden van mijn nieuwe waterdichte tas niet echt waren gemaakt om lange tijd met volle tas op de rug te houden.. Maarja, bij aankomst zou het 40km naar Sa Pa zijn, waar veel outdoorwinkels zijn, dus komt goed.
Heerlijk chaotisch begin op het station natuurlijk, met veel
onduidelijkheid, maar zoals alles komt het uiteindelijk goed. Ik was ruim op
tijd, dus onder genot van een paar biertjes lekker een tijdje mensen gekeken –
voornamelijk de toeristen die net zo in de war waren als ik even daarvoor.
De fiets kon in een aparte wagon aan de achterkant, en mijn
slaapcoupe bleek een stuk luxer dan ik had verwacht, en ik deelde die met 1 russische en 2
australische sheilas, waar ik tot middernacht mee heb zitten
kletsen – was heel gezellig.
En dan lekker in slap vallen met het langzame repetitive geluid van de trein die
rustig zijn pad omhoog volgt –kedung-kedung-kedung-kedung – heerlijk…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten