dokteren

Ok, ik zit hier nu al n maand of twee, en nog eigenlijk helemaal niks over het werk geschreven.

Niet omdat ik niet werk, maar sowieso het is enigszins onhandig om als er 180kg beer verdoofd op tafel ligt – waar jij op dat moment verantwoordelijk bent voor de veiligheid van beer en mens, om dan lekker te gaan fotograferen..

En ik vind het nou eenmaal makkelijker om aan de hand van plaatjes een verhaal te vertellen.

Maargoed.

Wij hebben 107 beren om op te passen.

Honderd maanberen, en zeven zonberen.

Geen van beide berensoorten zijn echt groepsdieren.

Wij houden ze daarentegen wel in groepen, wat soms nog wel eens tot een beetje onenigheid leidt. Een paar weken nadat ik begon, zat ik lekker ‘n rapportje te typen op kantoor, en toen opens een hartverscheurende schreeuw. Die beren die ruzieen wel vaker, vooral rond etenstijd, maar dit was overduidleijk anders.

Ik dus naar die verblijven, en toen waren de verhalen heel interessant: de ene beer had de ander in zn oor gebeten, en toen was er ruzie, en toen werd er meer gebeten en toen uiteindelijk had de beer aan de andere kant van de tralies in n achterpoot gebeten.

Heel lang verhaal kort, die laatste beer had n gapende wond waar de nagel van z’n middelvinger ooit zat. Wat er daarvoor was gebeurd zal ik nooit weten, maar ik kan me voorstellen dat die middelvinger opsteken niet werd gewaardeerd.

De nagel – met stukje bot er nog aanvast, werd later in het verblijf gevonden.

“Gelukkig” had ik flink wat ervaring opgedaan met amputaties bij de  orangutannetjes (en alle andere apensoorten daarvoor), dus, klein stukje berenvinger er netjes afgehaald, en weer dichtgemaakt. Beren gebruiken vaak de nagel van hun middelvinger om bv n appel te eten. Deze beer had n dag of 2 nodig om te beseffen dat n appel oppakken met de nagel van de rechter middelvinger (hij is rechts) niet meer tot de mogelijkheden behoort...

De meeste ruzies eindigen in wonden die niet gehecht of geamputeerd hoeven te worden gelukkig.

Naast de beertjes hebben we ook een kerkuiltje. Echt een schatje. Was gevonden langs de weg in Hanoi en viavia bij ons beland. Superzwak, maar nu, na een week of zes gaat het heel goed.

Ik weet nog zo goed dat ik n jaar of 12 was, en duiven in stukjes knipte voor een nestje kerkuilenskuikens (vet – hoe vaak heb je de kans om in een blogstukje “uilskuikens” op de daarvoor bedoelde manier te gebruiken?) back in the days in Zimbabwe.

En fijn dat ik nu mag beslissen dat we naast beren ook soms op kerkuilen passen.

Gisteren hebben we hem vrijgelaten bij de nonnen op de berg (van die eerste fietsfotos).

Ben ik echt heel blij mee/trots op!

Naast uiltjes en beertjes heb ik ook een “gewone” kleine huisdieren kliniek.

We geven gratis vaccinaties en sterilisaties en diergeneeskundige zorg voor katten en honden in de buurt, als die eigenaars niet honden en katten fokken voor de locale vleesindustrie.

De honden en katten restaurants in de buurt krijgen binnenkort een eigen blogje.

En ja, dan is het soms even schrikken hoe mensen met hun honden omgaan, of vervoeren (zie foto rechts - kliniekje is op de achtergrond). 

Maar ook mooi om te zien dat ze blij verrast zijn als wij een hond een paar dagen in huis hebben gehad, en die niet meer bang is en life en knuffelt, en hanteerbaar is – vergeleken met een bange alles onderschijtende hond van een paar dagen geleden…

Ach, het zijn kleine beetjes, maar ik hoop dat we een klein beetje dingen kunnen veranderen mbt een betere omgang met dieren/ dierenwelzijn hier..

Binnenkort hebben we een workshop op de universiteit, faculteit diergeneeskunde – over dierwelzijn.

Bleek dat dat word niet eens bestond in het Vietnamees.

Tja, dan moet je echt helemaal vanaf nul beginnen.