Eergisteren was mijn eerste rescue - twee beertjes ophalen in Xuan Lien, waar ze 2 jaar geleden waren geconfisceerd door n ranger die bij een meneer die zich raar gedroeg twee berenjongen in de rugzak vond.
Sinds die tijd woonden ze in een verblijf achter het kantoor van de directie van het natuurgebied. Dat gebied is vlakbij de grens met Laos, en dus een belangrijke plek in de handel en transport van illegaal gevangen dieren in Laos - vaak op doortocht naar China, waar de beertjes dan hoogstwaarschijnlijk onder afschuwelijke omstandigheden zouden worden gehouden in kleine galfabriekkooitjes om vaak gal af te tappen...
Een duitse meneer heeft 2 jaar geprobeerd om ze uiteindelijk vrij te laten, maar dat liep allemaal niet helemaal vlekkeloos, waardoor de vietnamese verzorger uiteindelijk contact met ons opnam om veterinaire hulp te vragen. Ik ben er toen in december geweest, en van het een kwam het ander, en konden wij ze gelukkig opvangen - nadat ik een uitgebreid rapport had geschreven met de aanbeveling dat ze niet vrijgelaten konden worden, aangezien het mannetje in ieder geval aan een oog blind was.
Het is een uur of 5-6 rijden naar het zuiden. Best spannend, eigenlijk. Zeker aangezien ik wist dat er ook een aantal journalisten en een TV crew bij waren, en dat het communications team alles live zou updaten op facebook en twitter enzo. Wel supergaaf natuurlijk, dat iedereen op de hoogte is van wat we aan het doen zijn...
Zoals alles hier gaat de overdracht heel officieel, en onder het goedkeurend oog van "uncle Ho". Een hele lange speech van de directeur, een iets kortere van onze directeur (hij houdt niet zo van lange speeches, en is wat dat betreft een uitzondering in Vietnam), en toen weer een speech van de directeur, die afsloot met "nu zijn ze van jullie, dr Joost: vertel ons maar wat te doen, vanaf nu heb jij de leiding".
Vet :-)
(ja, kinderachtig, maar ik blijf blij worden met dit soort erkenning van dat ik toch wel iets heb bereikt...)
En over de uitspraak van mijn naam zullen we het maar niet hebben- dat is in het gunstigste geval "Zost", iets minder leuk "Zot" :-/, en minst leuk "Zok" wat dan weer zoiets betekent als 'idioot' in het Vietnamees..
En dan gaat het echt beginnen.
Verdovings pijltje klaarmaken, en zorgen dat die beertjes niet wakker worden in de tijd dat ze worden onderzocht, met een man of 30 eromheen, allemaal druk fotograferend met hun telefoontjes...
Daar moet je dus echt niet aan denken, dat zo'n beer halverwege opstaat.... Ik merkte dus ook dat toen ik mijn verdovingspijltje vulde, dat mn handen tocht best wel aan het trillen waren... Maar het ging best goed: pijltje goed gemikt, beer plat, maar nog niet helemaal goed weg, aangezien er nog wat reflexen aanwezig waren. Dus iets meer verdoving gegeven voor de zekerheid..
En dan, vastgelegd door een heleboel cameras die beertjes even healthchecken..
Raar, maar in het begin ben je dan heel erg bewust van wat je doet, en hoe, terwijl na een tijdje dan maken die camera's echt helemaal niks meer uit...
Mooi werk hoor.
Echt genieten geblazen (*ffff*)..
Beetje echo-en, beetje onderzoeken, goed oogonderzoek - we hebben echt zulke mooie apparatuur.. Heerlijk na een paar jaar wat minder equiped te zijn in de Indo rescue centres.. En natuurlijk heel blij met mijn dierenartsassistent J.
Gottegot, wat maakt het hebben van een paar assistentes het leven makkelijk.... Ik was dat eigenlijk niet gewend, maar denk dat ik nu al niet meer zonder kan.. :-)
Het mannetje bleek nu aan twee ogen blind te zijn, wat niet zo leuk is natuurlijk, maar als je dan toch een blinde beer bent, dan heeft deze wel ontzettende mazzel aangezien er over een paar maanden een paar veterinaire oogspecialisten komen, die hem kunnen opereren, waardoor hij vrolijk kijkend de komende jaren in ons opvangcentrum kan doorbrengen.
Omdat ik redelijk gul was geweest met mijn verdoving, duurde het echt wel heel lang voordat ze allebei wakker werden, en we op pad konden gaan. Eerst nog even wat eten en een celebratory biertje - ik stond stijf van de adrenaline, dus niet veel trek, maar als het dan voor je staat, merk je dat je toch eigenlijk wel trek hebt...
Maargoed, nog een laatste keer checken, en op pad met de veterinaire volgauto achter de truck met beren aan.
Onderweg nog een paar keer gestopt om te kijken hoe het gaat, en om wat bananenbladen langs de weg te kappen om ze een beetje te vermaken. Mooi speelgoed is dat voor de beertjes, je kan het eten, mee spelen, in stukjes scheuren, een nest mee bouwen - multifunctioneel.
Het regende flink, de wegen zaten vol, dus duurde het allemaal wat langer dan gehoopt..
Uiteindelijk kwamen we rond een uur of 10 aan in het opvangcentrum, er stonden een aantal mensen enthousiast te wachten, die allemaal de gebeurtenissen hadden gevolgd op internet.
Aan het eind van de dag, bij aankomst in ons rescue centre, nog even snel beertjes gechecked - ik zat ik onder de berenstront, en best wel moe, maar zo gelukkig.
Ik ben echt zo'n mazzelpik dat ik werk heb waar ik zo intens van geniet.
En weet je wat dan NOG mooier is?
Eind van de maand gaan we weer een beer redden, dit keer helemaal in het zuiden van Viet Nam, een paar uur rijden van Ho Chi Minh City.
En laat dat nou net de beste plek om te surfen/kiteboarden zijn in Viet Nam :-)
Ik ga dus een lang weekend van tevoren daar al naartoe, beetje surfen en op het strand hangen, en dan beertje redden, en 2 dagen lang door heel Viet Nam rijden met desbetreffend beertje..
Mooimooimooimooi
Sinds die tijd woonden ze in een verblijf achter het kantoor van de directie van het natuurgebied. Dat gebied is vlakbij de grens met Laos, en dus een belangrijke plek in de handel en transport van illegaal gevangen dieren in Laos - vaak op doortocht naar China, waar de beertjes dan hoogstwaarschijnlijk onder afschuwelijke omstandigheden zouden worden gehouden in kleine galfabriekkooitjes om vaak gal af te tappen...
Een duitse meneer heeft 2 jaar geprobeerd om ze uiteindelijk vrij te laten, maar dat liep allemaal niet helemaal vlekkeloos, waardoor de vietnamese verzorger uiteindelijk contact met ons opnam om veterinaire hulp te vragen. Ik ben er toen in december geweest, en van het een kwam het ander, en konden wij ze gelukkig opvangen - nadat ik een uitgebreid rapport had geschreven met de aanbeveling dat ze niet vrijgelaten konden worden, aangezien het mannetje in ieder geval aan een oog blind was.
Het is een uur of 5-6 rijden naar het zuiden. Best spannend, eigenlijk. Zeker aangezien ik wist dat er ook een aantal journalisten en een TV crew bij waren, en dat het communications team alles live zou updaten op facebook en twitter enzo. Wel supergaaf natuurlijk, dat iedereen op de hoogte is van wat we aan het doen zijn...
Zoals alles hier gaat de overdracht heel officieel, en onder het goedkeurend oog van "uncle Ho". Een hele lange speech van de directeur, een iets kortere van onze directeur (hij houdt niet zo van lange speeches, en is wat dat betreft een uitzondering in Vietnam), en toen weer een speech van de directeur, die afsloot met "nu zijn ze van jullie, dr Joost: vertel ons maar wat te doen, vanaf nu heb jij de leiding".
Vet :-)
(ja, kinderachtig, maar ik blijf blij worden met dit soort erkenning van dat ik toch wel iets heb bereikt...)
En over de uitspraak van mijn naam zullen we het maar niet hebben- dat is in het gunstigste geval "Zost", iets minder leuk "Zot" :-/, en minst leuk "Zok" wat dan weer zoiets betekent als 'idioot' in het Vietnamees..
Verdovings pijltje klaarmaken, en zorgen dat die beertjes niet wakker worden in de tijd dat ze worden onderzocht, met een man of 30 eromheen, allemaal druk fotograferend met hun telefoontjes...
Daar moet je dus echt niet aan denken, dat zo'n beer halverwege opstaat.... Ik merkte dus ook dat toen ik mijn verdovingspijltje vulde, dat mn handen tocht best wel aan het trillen waren... Maar het ging best goed: pijltje goed gemikt, beer plat, maar nog niet helemaal goed weg, aangezien er nog wat reflexen aanwezig waren. Dus iets meer verdoving gegeven voor de zekerheid..
En dan, vastgelegd door een heleboel cameras die beertjes even healthchecken..
Raar, maar in het begin ben je dan heel erg bewust van wat je doet, en hoe, terwijl na een tijdje dan maken die camera's echt helemaal niks meer uit...
Mooi werk hoor.
Echt genieten geblazen (*ffff*)..
Beetje echo-en, beetje onderzoeken, goed oogonderzoek - we hebben echt zulke mooie apparatuur.. Heerlijk na een paar jaar wat minder equiped te zijn in de Indo rescue centres.. En natuurlijk heel blij met mijn dierenartsassistent J.
Gottegot, wat maakt het hebben van een paar assistentes het leven makkelijk.... Ik was dat eigenlijk niet gewend, maar denk dat ik nu al niet meer zonder kan.. :-)
Maargoed, nog een laatste keer checken, en op pad met de veterinaire volgauto achter de truck met beren aan.
Onderweg nog een paar keer gestopt om te kijken hoe het gaat, en om wat bananenbladen langs de weg te kappen om ze een beetje te vermaken. Mooi speelgoed is dat voor de beertjes, je kan het eten, mee spelen, in stukjes scheuren, een nest mee bouwen - multifunctioneel.
Het regende flink, de wegen zaten vol, dus duurde het allemaal wat langer dan gehoopt..
Uiteindelijk kwamen we rond een uur of 10 aan in het opvangcentrum, er stonden een aantal mensen enthousiast te wachten, die allemaal de gebeurtenissen hadden gevolgd op internet.
Aan het eind van de dag, bij aankomst in ons rescue centre, nog even snel beertjes gechecked - ik zat ik onder de berenstront, en best wel moe, maar zo gelukkig.
Ik ben echt zo'n mazzelpik dat ik werk heb waar ik zo intens van geniet.
En weet je wat dan NOG mooier is?
Eind van de maand gaan we weer een beer redden, dit keer helemaal in het zuiden van Viet Nam, een paar uur rijden van Ho Chi Minh City.
En laat dat nou net de beste plek om te surfen/kiteboarden zijn in Viet Nam :-)
Ik ga dus een lang weekend van tevoren daar al naartoe, beetje surfen en op het strand hangen, en dan beertje redden, en 2 dagen lang door heel Viet Nam rijden met desbetreffend beertje..
Mooimooimooimooi
1 opmerking:
Hey dr. Zost, ;-)
Super gaaf !! Dit is waar je t allemaal voor doet volgens mij...
trots op jou!
kus
Kus
Een reactie posten