Surping @ Turtles [Indo]

 "Turtles lurches abruptly onto the dead coral reef, making the take-off critical" - 

Nou, daar hebben ze dus gelijk in.. Het mooie van de golf hier is dat het eigenlijk net een beetje te moeilijk is voor deze jongen.. 
Wat dus betekent dat het he-le-maal TE GEK is: als het lukt.. De oplettende lezer merkt hier dus ook op dat dit niet altijd, of beter: meestal niet het geval is. 
(die fotos: ben ik dus niet, aangezien ik daar alleen was en op die manier multi-tasken onmogelijk is - maar de golven zijn hetzelfde als waar ik in "speelde")

Die kritieke take-off gebeurt op n nogal steile, paar meter hoge wand van water, die dan opeens omkrult, en je dan - mocht je niet zo slim/handig zijn om meteen naar links te sturen en heel snel bij die krul vandaan te komen - KEIHARD op het ondiepe water boven het dode koraal knalt. En dan kan water heel zwaar zijn als het keer op keer bovenop je valt.. 

Ik ga over een paar dagen morgen zometeen, tijdens het begin van de week-lange chinees nieuwjaarsvakantie (ja, dat doen ze wel goed hier) een paar dagen surfen - of in ieder geval naar het strand, aangezien ik benieuwd ben hoe dat hier in Vietnam gaat, wat niet echt bekend staat om zijn surf mogelijkheden zoals Indo.. 
Kijk, mijn kennis van surfen in Vietnam gaat niet veel verder dan "Charlie don't surf" uit Apocalypse now (en daarna maakte de Clash natuurlijk dat liedje met die titel). 
Waar ik naartoe ga was een belangrijke plek waar de amerikaanse soldaatjes inderdaad gingen relaxen en surfen tijdens hun verloren oorlog hier (niet naar de plek in de Mekong delta waar het stukje in Apocalypse Now over gaat). 

En tja, ik heb gewoon heel veel zin om de oceaan in te gaan, zeker aangezien de vorige keer surfen nu al 4 maanden geleden in Turtles was - zie vorige stukje.. Op deze fantastische plek op West-Java, zo dicht bij "home" in Bogor, want zo voelt het nog steeds.. 
Ik ben in ieder geval al best excited over het idee dat ik naar het strand ga, en vergeet daardoor even dat ik nu met een dikke trui aan bij de verwarming zit, en het maar een uurtje vliegen is, dus daar vast niet heel warm is ... 
En de verwachting van 1m golfjes en een maximum temperatuur van 22 graden wordt deze jongen meneer niet echt heel vrolijk van..
Waarom heb ik vorige keer in NL niet een wetsuit gekocht?
Omdat deze doefus denkt dat je overal in de wereld gewoon in je shorts (en lycra tegen de zon) kan gaan surfen. 
Wake up, dude.
En dan die fotos van een zonovergoten Indo, en die kleur van het water, en die golven.. 
Damnit.

Vorige week werd me gevraagd of ik ooit terug zou willen gaan naar Indo, aangezien ik daar zo lang zat. Los van het feit dat het "weggaan" nog niet echt is doorgedrongen (ik zat de laatste 6 jaar ook vaak maaanden lang in Vietnam of op andere plekken buiten Bogor (zoals vaak bij de orangutannetjes in Kalimantan), dus wat dat betreft weinig veranderd) ...
't is dat het een beetje lastig is om als buitenlandse wildlife dierenarts geld te verdienen in Indo, maar het antwoord is ja. 
Heel graag.
Misschien iets voor tijdens het pensioen - wat nu snel dichterbij komt leeftijds technisch, maar laat mij nog maar even doorwerken, aangezien ik daar ontzettend van geniet. 
Dat over die leeftijd steekt even een beetje, want in deze week ben ik 41 geworden, en twee keer hebben collegas mijn leeftijd geraden als ergens in de 50. 
Dude.
Seriously. 
Daar word ik dus niet echt vrolijk van. Gelukkig was eentje soort van grappig bedoeld door een van de vertaalsters, maar die tweede was poepserieus..
maargoed, dit zou een verhaaltje over surfen en fietsen worden...

Een redelijke longinhoud is handig voor tijdens het "wasmasjien effect", waneer je door de brute kracht van het water alle kanten opgesleurd wordt onderwater, en je niet meer weet wat onder en boven is. En dan ben je blij dat je op gegeven moment het koraal raakt, en je dus soort van n idee hebt waar beneden is. 
En dan snel afzetten/schoppen, en omhoog zwemmen, richting licht..

Mocht je van je plankje afvallen, dan zit er voor het gemak een touwtje (een leash) aan je plank, die je dan om je enkel vastmaakt, zodat je dat ding niet kwijt raakt.

Handig dus. 
Ik lag een beetje te genieten van de schildpadjes die boven water komen kijken naar die 3 mensen op een surfboard, de golven begonnen wat flinker te worden, ze kwamen zo mooi in gelijkmatige sets (dus rustig water, en dan big-ass golf - mooiste dat er is) en de zon kwam op waardoor er dan een regenboog ontstaat in de spray van water die met die golven meegaat, en dan bungelen je voeten een beetje in het water en kijk je om je heen en dan ben je echt extreem gelukkig.
En dan zo nu en dan de hele grote adrenaline rush van een golf pakken.

Wat uitdrukkelijk NIET de bedoeling is, is als je dan van je plank valt, en heel flink gespoeld wordt, om dan dat touwtje onder water vast te laten zitten aan een stuk van desbetreffend dode koraal, net op een stuk waar het wat dieper is, en de golven keer op keer op je donder knallen, en je dus naar boven kan zwemmen wat je wil, maar dat lukt niet door dat kl@#$ touwtje. 

Gelukkig knallen die golven zo hard, dat zelfs die dikke leash op gegeven moment breekt, en je dus net op tijd wel even adem kan gaan halen.... *phew...* 
je beseft meestal niet hoe fijn het is om te ademen - nou, dan wel...
En dan is het een heel eind zwemmend door de branding, buiten adem, keer op keer ruw gespoeld, en opzoek naar je plankje, die later op het strand aanspoelt..

Even een best wel spannend moment. En eentje waar ik nog steeds de herinneringslittekens van heb.. Wat dan wel weer mooi is.
Toen ik 'smiddags ergens een leash had geregeld, toch maar weer het water in, waarop een aantal van die surfers zich al blijkbaar hadden afgevraagd waar ik was gebleven... Op zich wel goed dat er dus soort van controle is, al zou het nog mooier zijn geweest als iemand dan ook nog actief iets had gedaan... :-/

En voor je het weet heb je je eigen man-cave in je losmen kamertje aan het strand..
Matrasje, boardjes, fiets.
Ok, beetje basic man-cave, maar goed genoeg.

Een simpele kamer met uitkijktoren dichtbij om naar de oceaan te kijken, en een verlaten strand om als enige voetsporen achter te laten voor de deur... 

En voordat iedereen denkt dat ik daar volledig allenig kluizenaar was: Neejoh, ik was heel sociaal en had ook al heel snel vrienden gemaakt...

 Schatjes. Ik kende een paar nog van toen ze pup waren..
Daar word ik dus blij van: met een biertje op het strand naast m'n fiets zitten, naar de golven kijken, en een paar honden om me heen..
En een beetje kletsen met de andere mensen die ook genieten van een ondergaande zon en een oceaan..

 Ehen: ik had nu dus ook nog eens de fiets bij me, dus genoeg te doen als er geen golven waren.

 Nou gaat helaas het geen golven hebben vaak gepaard met de heetste momenten van de dag, wat inhoudt dat je jezelf volledig drijfnat zweet.. 

Heerlijk mezelf afgemat in de heuvels, door het bos en de palmplantages, en over het strand... 

en wat is een duik in de oceaan dan goed... 

En man... 
Als ik zo terug kijk en denk..
Indo heeft toch echt wel mijn hart gestolen.
Aku cinta Indonesiaku..

Turtles [Indo]

Tja, dan moet je op gegeven moment terug naar Indo om je spullen op te halen (over 2 weken), en dan wordt het ook wel eens tijd om die foto en titel van t blog te veranderen, aangezien ik daar nu echt niet meer ben ('t was stiekem best een fijn idee om hier met m'n beertjes te werken, en toch nog soort van in Indo te wonen..)
En dus, aangezien ik die foto toch nog ergens op dit blog wil houden, maar even een stukje over de plek waar die foto was genomen, en waar ik nog een half-afgemaakt stukje over had liggen, en nog een heleboel fotos om even iedereen mee jaloers te maken, inclusief mezelf hier in m'n koude Vietnamese berenbos..

Komptie:

[begin augustus 2013] 
Nog even gebruikmakend van de vrijheid van een (bijna) werkloze, alleenstaande veertiger (….) in Indo: Roadtrip naar Ujung Genteng, onder de surfers beter bekend als "Turtles"! 
't Was niet de eerste keer: eerdere avonturen aldaar zijn hier te vinden.

Fiets in de auto, surfplankjes op het dak, usb stickje vol met muziek – en gaan!

De lange rit is natuurlijk in te korten door halverwege eerst even bij Sunset Plaza te overnachten om wat sympathiekere, lieve kleine golfjes te surfen, gevolgd door een koud biertje bij zonsondergang op het hoger gelegen terras met uitzicht op het strand, een overheerlijke gegrilde mahimahi moot, en een beetje slap ouwehoeren met de import"locals": voornamelijk australische surfers, en een paar wat oudere amerikanen. 

Tja, en dan lig je een beetje in het water te dobberen, en zie je een paar eettentjes bovenop de berg, en denkt dan dat het een goed idee is om rond het middag uur, in de felle zon naar boven te fietsen. Timing en fietsen moet ik nog steeds leren, maar ook in de felle zon is het heerlijk op mn fietsje..

En dan boven op de berg genieten van het uitzicht met een overheerlijke indomie met ei, op zoek naar strandjes waar ik nog nooit was geweest om daar later naartoe te fietsen, en n beetje kletsen met mensen in de eettentjes - dat mis ik dus ook best wel in Vietnam - iedereen is superaardig, maar communiceren gaat dmv een beetje lachen, op schouders slaan, handen schudden, en drinken.. veel drinken... Ik wil echt wel graag de taal leren, maar het is zo moeilijk.. en het is zo makkelijk om even een vertaler te vragen voor jou te praten over de walkietalkie..

Ik had in al die jaren dat ik hier kom nog nooit de fiets meegenomen naar Pelabuhan Ratu, maar dat was achteraf gezien best stom. Lekker door de bergen fietsen, met uitzicht op het de zee. Wat wil je nog meer? 

Nou, misschien iets minder steile bergen. 

Echt niet normaal. Zo nu en dan lijkt het echt alsof je vertikaal omhoog moet, je voorwiel iets te vaak omhoog komt bij het klimmen, en je bijna achterover kukelt van je fiets af. 

En naar beneden is dan ook helemaal niet zo relaxed, want voor de zekerheid maar een beetje achter m'n zadel gaan hangen zodat ik niet voorover over het stuur op mn kin landde - dat is me al net iets te vaak gebeurd in de afgelopen jaren..

Maargoed, uiteindelijk dus door naar turtles.
En het mooie van daarnaartoe rijden, is dat de weg grotendeels heel slecht is, dus soort van offroaden, om dan bij de kust een stukje over het strand te crossen.. 
Leuke auto, m'n Escape-je..

Aangezien er eerdere avonturen waren, herkende de locals me nog, wat altijd leuk is. 








Wat ook superleuk is, zijn de andere locals: de schildpadjes.
Het bizarre is dat de schildpadjes dit strand met een hele flinke branding hebben uitgekozen om hun eieren te leggen. 

Helaas vinden de lokale mensen in de buurt die eireren heel erg lekker, en dus - aangezien het beschermde dieren zijn - is er een organisatie die die eitjes opgraaft, en beschermd uit laat komen op een afgezet stuk strand.
Op sommige avonden worden deze kleine units uitgezet, en daar mag je bij zijn.
En dat is echt heel leuk.

Eerlijk is eerlijk - je moet een beetje moeite doen om niet de hele horde mensen op de foto te krijgen die het ook leuk vinden om te zien. 
En geef ze eens ongelijk

Zo mooi om te zien hoe die kleine jongens dapper en onvermoeibaar richting de zee kruipen. En dan zijn ze eindelijk bij de zee, en dan komt er een flinke golf, die ze weer 30meter terug het strand op kiepert. 

En dan weer terug richting zee.

Prachtig.

dokteren

Ok, ik zit hier nu al n maand of twee, en nog eigenlijk helemaal niks over het werk geschreven.

Niet omdat ik niet werk, maar sowieso het is enigszins onhandig om als er 180kg beer verdoofd op tafel ligt – waar jij op dat moment verantwoordelijk bent voor de veiligheid van beer en mens, om dan lekker te gaan fotograferen..

En ik vind het nou eenmaal makkelijker om aan de hand van plaatjes een verhaal te vertellen.

Maargoed.

Wij hebben 107 beren om op te passen.

Honderd maanberen, en zeven zonberen.

Geen van beide berensoorten zijn echt groepsdieren.

Wij houden ze daarentegen wel in groepen, wat soms nog wel eens tot een beetje onenigheid leidt. Een paar weken nadat ik begon, zat ik lekker ‘n rapportje te typen op kantoor, en toen opens een hartverscheurende schreeuw. Die beren die ruzieen wel vaker, vooral rond etenstijd, maar dit was overduidleijk anders.

Ik dus naar die verblijven, en toen waren de verhalen heel interessant: de ene beer had de ander in zn oor gebeten, en toen was er ruzie, en toen werd er meer gebeten en toen uiteindelijk had de beer aan de andere kant van de tralies in n achterpoot gebeten.

Heel lang verhaal kort, die laatste beer had n gapende wond waar de nagel van z’n middelvinger ooit zat. Wat er daarvoor was gebeurd zal ik nooit weten, maar ik kan me voorstellen dat die middelvinger opsteken niet werd gewaardeerd.

De nagel – met stukje bot er nog aanvast, werd later in het verblijf gevonden.

“Gelukkig” had ik flink wat ervaring opgedaan met amputaties bij de  orangutannetjes (en alle andere apensoorten daarvoor), dus, klein stukje berenvinger er netjes afgehaald, en weer dichtgemaakt. Beren gebruiken vaak de nagel van hun middelvinger om bv n appel te eten. Deze beer had n dag of 2 nodig om te beseffen dat n appel oppakken met de nagel van de rechter middelvinger (hij is rechts) niet meer tot de mogelijkheden behoort...

De meeste ruzies eindigen in wonden die niet gehecht of geamputeerd hoeven te worden gelukkig.

Naast de beertjes hebben we ook een kerkuiltje. Echt een schatje. Was gevonden langs de weg in Hanoi en viavia bij ons beland. Superzwak, maar nu, na een week of zes gaat het heel goed.

Ik weet nog zo goed dat ik n jaar of 12 was, en duiven in stukjes knipte voor een nestje kerkuilenskuikens (vet – hoe vaak heb je de kans om in een blogstukje “uilskuikens” op de daarvoor bedoelde manier te gebruiken?) back in the days in Zimbabwe.

En fijn dat ik nu mag beslissen dat we naast beren ook soms op kerkuilen passen.

Gisteren hebben we hem vrijgelaten bij de nonnen op de berg (van die eerste fietsfotos).

Ben ik echt heel blij mee/trots op!

Naast uiltjes en beertjes heb ik ook een “gewone” kleine huisdieren kliniek.

We geven gratis vaccinaties en sterilisaties en diergeneeskundige zorg voor katten en honden in de buurt, als die eigenaars niet honden en katten fokken voor de locale vleesindustrie.

De honden en katten restaurants in de buurt krijgen binnenkort een eigen blogje.

En ja, dan is het soms even schrikken hoe mensen met hun honden omgaan, of vervoeren (zie foto rechts - kliniekje is op de achtergrond). 

Maar ook mooi om te zien dat ze blij verrast zijn als wij een hond een paar dagen in huis hebben gehad, en die niet meer bang is en life en knuffelt, en hanteerbaar is – vergeleken met een bange alles onderschijtende hond van een paar dagen geleden…

Ach, het zijn kleine beetjes, maar ik hoop dat we een klein beetje dingen kunnen veranderen mbt een betere omgang met dieren/ dierenwelzijn hier..

Binnenkort hebben we een workshop op de universiteit, faculteit diergeneeskunde – over dierwelzijn.

Bleek dat dat word niet eens bestond in het Vietnamees.

Tja, dan moet je echt helemaal vanaf nul beginnen.