@home @Tam Dao

Ik was dan wel heel enthousiast begonnen over fietsen enzo, maar ik was nog een stukje vergeten.

Logica: Aangezien de organisatie waar ik tijdelijk voor ging werken had gezegd dat ze de vlucht zouden betalen, kies ik dan de goedkoopste uit, zodat ze ook de kosten voor de fiets betalen. Tigerair beviel prima overigens, ware het niet dat het een hele vroege vlucht was (7am) wat dus betekent dat je om 5uur op vliegveld moet zijn dus 3uur weg uit Bogor. Dat gepaard met de nodige lastminute inpakstress en algemene excitement over het hele gebeuren, en je hebt dus een nacht zonder slaap.
Die goedkope vlucht betekent ook uuuuren op Singapore airport verblijven. En dan is het funest als je een creditcard bij je hebt en de camera met 18-55mm & 55-300mm lens die je eigenlijk al heel lang wilt hebben, die ligt je daar gewoon een beetje lief aan te kijken... 
Maar wel mooi $60 bespaard met niet voor de fiets hoeven te betalen :-)

*fotos in dit stukje zijn trouwens met de telefoon gemaakt - eerste dagen liep ik niet als n toerist met mn grote nieuwe camera rond, want dat vond ik niet zo professioneel lijken... maar stiekem even met de telefoon plaatjes schieten kan natuurlijk best...*

Maargoed, ik werd opgehaald door een halfduitssprekendevietnamese chauffeur, en reed met de fiets achterin de pickup truck in het donker naar mijn nieuwe tijdelijke thuis.

t is 'n beetje verwarrend, ook voor mezelf - aangezien ik nog steeds mijn huis in Indo heb, mijn spullen daar staan, mijn katten daar zitten...
Maar dit is nu "thuis".

Bij mijn hotel werd ik opgevangen door de manager van het project, 'n nederlandse vrouw die al jaren met de beertjes bezig is. Die avond dus in het nederlands een beetje kennis gemaakt (en gek genoeg daarna bijna nooit meer nederlands met haar gesproken - sws alle werkgerelateerde dingen gaat altijd in het engels.

Dit gebeurde allemaal in t gezamelijke huis, waar de keuken is, en woonkamer met tv (of ti-vi op zn vietnamees), en een badkamer met wasmachine en droger. 
Ja, een beetje terug naar op kamers wonen - maarja, het was een nieuw begin, dus dan ook maar echt opnieuw beginnen.

En met huiskat: "miss Mieauwie" - 3 keer zo groot als lucky, en alhoewel lief, haalt ze het natuurlijk niet bij Lucky..

Ook heel kort even de 2 assistentes ontmoet, en de Australische inval dierenarts die al jaren zo nu en dan invalt hier. De Australische dierenarts die hier bijna 7 jaar heeft gezeten zou me na 3 dagen een weekje komen inwerken.

Die avond heerlijk in slaap gevallen in mijn kamer met fel knipperend rood neonlicht voor het raam, en (toch wel een beetje spannend allemaal) heel vaak wakker geworden van alle nieuwe geluiden: kippen/hanen, de vrouw des huizes die om 5am met een harde bezem gaat vegen, de honden die overal op reageren, de trompet die de nabij gelegerde soldaten vertelt dat ze wakker moeten worden, en de daarop volgende propaganda die elke ochtend door de luidsprekers door de straten schalt (denk je eindelijk van de vroege oproep tot gebed in Indo af te zijn, krijg je trompetten en propaganda voor je kiezen...)

Na enkele dagen verhuisde ik naar t 150m verderop gelegen huisje net binnen het national park. Daar net links achter het ingangs bord. Een nette ruime kamer, bedje, badkamer, koelkastje, bureautje, balkonnetje, en hele goede (vergeleken met Indo) wifi internet verbinding.

Het is een heel klein dorpje met drie straten, een paar kippen, een paar tempeltjes, en een legerbasis met soldaatjes die heel erg van Karaoke houden... de berg Tam Dao is een belangrijk strategisch punt, want de laatste berg die de Chinezen over moeten voordat ze Hanoi bereiken. En dus hebben ze in een grot in de berg hier om de hoek een opslag van munitie. Altijd n fijn idee. Nou heb ik sowieso mijn bedenkingen over "het laatste strategisch punt" aangezien de Chinezen, mochten ze dat willen, volgens mij ongehinderd gewoon de hele bedoeling hier overnemen. En de alhier gelegerde soldaatjes zijn, in mijn bescheiden en niet op enig oorlogskundig gebaseerde mening nou niet echt de stoere jongens ferme knapen die ook maar enige invloed hebben op het verloop van wat voor oorlog dan ook. Ja, of het moet een Karaoke battle zijn..
Want Karaoke zingen tot diep in de nacht kunnen ze dan weer wel als de beste...


Maar dit voelt als home.
In ieder geval voor 3 maanden.
Maar na het door de buurt fietsen van de laatste tijd zie ik mezelf wel voor langer in een boers dorp in Noord Vietnam wonen met uitzicht op de bergen en rijstvelden.

Tam Dao poging2: Coming down the mountain!!!

De eerste zondag hier dus maar weer de omgeving verder verkennen op de fiets.

En als ik dan toch de dag ervoor niet de berg op kwam terwijl ik dat wel wilde, en ik nu dan wel weet wat ik de eerste 8 km kan verwachten, en ik toch al fruit op de markt heb gehaald en geen verdere plannen of afspraken heb, dan MOET ik die berg op. 

En deze keer ging het veel sneller - ik wist welke stukken lastig waren, en dat het rond de 6 km tot Tam Dao flink steiler werd. En Nu kon ik mezelf dus wel ff dat extra zetje geven om tot bovenaan te gaan (mooi hoe je dan jezelf kan aansporen). 

Mooie tocht omhoog: 't begon in een zonnetje, en hoe hoger ik kwam, hoe grauwiger en mistiger het werd..  

En echt heel mistig - dat ik met mn hoofdlamp achterstevoren op rode stand op mn hoofd deed, in de hoop dat mensen mij nog zagen achter me, aangezien ik mensen voor me niet zag - ook heel dichtbij niet, en dus ook de weg niet altijd even goed zag.. Maarja, ik ging omhoog, dus dat ging niet al te snel..

Uiteindelijk was ik daar dus.

Leuk stadje, veel hotels, restaurantjes, cafes, karaokebars, en dus bussen met toeristen (voornamelijk Vietnamees) uit Hanoi.

Boven op de berg kwam opeens de zon door. en was er zelfs een duidelijke scheidslijn tussen zonnig gebied en grauw gebied.

*ja, damnit, waarom woon ik dan aan de grauwe kant van de berg...*

En dan nog even een filmpje van het naar beneden sjeesen (?) via het GoPro cameraatje op mn hoofd - en wat dan zo grappig is, als je dat filmpje aan het editen bent, dat als er zo'n camera op je hoofd zit, dat die ook (voornamelijk tijdens gewone dingen als naar je fiets lopen) precies vastlegt waar je naar kijkt.. en dat je dan ziet dat je net iets langer naar sommige benen dingen kijkt.. *en dan nog een keer - heel even...* 

ach... whatever.

mooi werk toch?

Dat kan je eruit editen, of gewoon gebruiken.. 

Het is ook een vorm van genieten van de natuur :-)

Maar het ging over fietsen.

Een heeeeeerlijke downhill..

2uur naar boven, biertje, pho'tje, en in 'n kwartiertje naar beneden..

Ik heb de banden vol met wind, nee ik heb ja niks te klagen :-)

Jaha, die fiets ging mee in het vliegtuig (zie links), en gaat ook zeker gebruikt worden hier in de buurt..... (zie rechts) - al zingend dat jahaaaa - ik heb ja niks te klagen

Het Tam Dao National park (waar ik nu woon) gaat onder andere door tot boven op de berg, waar op een afstand van 12km het dorpje Tam Dao ligt - een populaire weekend bestemming voor mensen uit Hanoi, want rustig en flink koeler.

Ik had het er met de mensen hier een beetje over gehad, en het was volgens de sportiefste colegas te doen, maar een flinke klim.. Meer iets voor over een tijdje dus - eerst ff oefenen.

Maar het eerste weekend wilde ik hier blijven (niet zoals de rest elk weekend naar Hanoi), voornamelijk om de buurt op de fiets te verkennen - kijken waar de marktjes/winkeltjes voor de broodnodige boodschappen zijn zodat ik niet mee hoef met t wekelijkse tripje (45minutes one way) naar de mall met de "Big C" een hele grote supermarkt..
Dat soort plekken vermijd ik liever..

De dorpjes en markt is het national park hek uit, en dan links. Logischerwijs ging deze jongen meneer dus eerst naar rechts, om te kijken of ik die 12 km naar boven niet even snel kon doen.
En wat een fantastische tocht omhoog.... 
Deze buurt staat bekend om zijn mistige miezerige bergen, maar die blijken echt een fantastisch gebied te zijn om te fietsen: echt heel sprookjesachtig... 

Onderweg tijdens 1 van mijn pauzes, reed een brommertje langs, die omdraaide, en naar me toe kwam. Zijn alcohol walm bereikte me eerst, en toen hij er ook was, hebben we denk ik een goed kwartier handen geschud, en gelachen, en op de schouders geklopt, en a good time was had by all.. toen bleek ook nog eens dat hij duits sprak (soort van) - dus ik eerst de toegangsweg tot mijn fiets blokkeren, want duits-sprekende noordvietnamezen ken ik nog niet zo goed, maar ja: alles duits het liefst preventief uit de buurt van mijn geliefde fiets houden, voor je het weet ben je weer 70 jaar aan het bedelen om die fiets terug te geven.. ;-)

Lang verhaal kort: dat bergop fietsen viel nogal tegen. Ik had de benen niet echt, en toen het steeds steiler werd, en ik zag dat ik nog 4km moest, ben ik lekker omgedraaid, en op zoek naar de markt zoals gepland, want daar houd ik van: plannen. Regelmatigheid. Overzicht. 

Ook natuurlijk om even een detour langs een klooster te doen waarvan ik een bordje op de weg naar boven had gezien. Superlieve buddhistische nonnen, en zeer mysterieuze sfeer met de mist en de beelden in het bos... Echt heel mooi.. Heel vredig.. Mistig/wolkerig, met van die belletjes, gongen, en een beetje gemediteergeluidjes, vrolijk met buddhistische vlaggen zwaaiende jongelui, maar ook de wat jongere nonnetjes die op z'n Julie Andrews 'n way out zoeken uit die reliflauwekul, en gewoon staan flirten naar de eerste de beste meneer die de moeite neemt om even op de fiets te komen buurten.. Nou zie ik mezelf niet meteen als een von Trapp die een nonnetje uit haar klooster weghaalt.. (is ook geen oorlog natuurlijk, en ik heb niet een legertje kinderen waarop gepast moet worden) Maartoch - beetje oppassen dat ik niet elk weekend hier ga zitten mediteren... :-/

Maargoed, het is ze nu niet gelukt om me daar te houden, dus via n omweg door wat dorpjes en rijstvelden, vol met hele lieve oude mensen die blij waren om mij op mn fietsje te zien, en vriendelijk probeerde een gesprek aan te gaan. 
Ik kom namelijk een stuk vriendelijker over dan de laatste blanken die ze een jaar of veertig geleden hadden gezien: die gekleed in groen waren en al wietrokend en rollingstonesliedjes zingend met hun zippos dorpen in de fik staken en de vrouwen verkrachtten en kinderen vermoorden. 
*en ja, ik heb inderdaad een heleboel vietnamoorlogsfilms gedownload en gekeken de laatste tijd..*

De "markt" zijn een paar stalletjes op straat, met overheerlijk fruit en groenten, en ik vind het heerlijk om met handen en voeten een pomelo, een paar kilo mangos, een paar kilo appels, en een paar kilo sinaasappels te regelen. Tellen kan ik gelukkig nog, dus dat gaat best goed.
En dan ook nog even een flesje wijn ergens in een klein winkeltje regelen, en een overheerlijk stokbroodje (lang leve de franse kolonisten back in the days ;-)

Dus met 7kg fruit en een uitstekend stokbrood in de rugzak 4 km terug de berg op naar huis.

Vlakbij huis (30m) is mijn local 'pub', dus ik stopte daar even om een halve liter bier voor 35 eurocent te nuttigen..

the "Bear" necessities

Sowheee.... echt heel lang niets geblogd. Maar daar gaat verandering inkomen, want wat meer tijd in de avonden, en ook nog eens een goede internetverbinding (!).

Mijn sollicitatie-pogingen van de afgelopen maanden gingen een beetje alle kanten op:
Zo was ik op n gegeven moment overtuigd van mijn aanstaande verhuizing naar Rwanda, (om van daaruit ook in Congo en Uganda te gaan werken) aangezien ik bij de laatste 2 kandidaten zat.
Gek genoeg denk ik dan op zo'n moment: "in de pocket"! En vergeet voor het gemak dat als je bij de laatste 2 zit, er ook nog een andere kandidaat is... 
En die kreeg de baan dus...

De dag nadat ik hoorde dat ik net tweedst was geworden, en ik gigantisch aan het balen was (ik begrijp die olympische sporters nu helemaal, die net 2e worden, en dan een beetje boos gaan lopen sippen... Ik dacht dan altijd "man (m/v), stel je niet zo aan, je bent TWEEDE! Van de hele wereld! dat is toch goed?!" - Maar nee, ja, ok, het is wel soort van goed, maar wat heb je eraan?HE-LE-MAAL NIKS....), nou net op die dag had ik nog een skype sollisitasi om berendokter in China te worden.
Lang verhaal kort: mocht iemand willen weten hoe je een sollicitatiegesprek vakkundig verkloot - ik heb nog wel wat tips.

Maarja, dezelfde organisatie zocht ook een dierenarts in Vietnam (waar ik niet op had gesolliciteerd), en viavia werd ik gevraagd om te skypen over een tijdelijke baan voor de tijd dat daar nog niet een vaste dierenarts zit (iig 3 maanden).
Dat gesprek ging wel goed, en nu zit ik hier net een weekje tussen de 107 beren (voornamelijk aziatische zwarte beren/"moonbears", maar ook een stuk of 15 honingberen/"sunbears").
Deze dieren komen voornamelijk van "bearfarms" waar ze worden gehouden als galfabriekjes (daarover later veel meer...). In deze sanctuary vangen we beren op die uit hele kleine rotkooitjes komen, en geven ze nog een mooi leven met goed eten, veel ruimte, en goede veterinaire zorg... 

Ik ben 5 dagen ingewerkt, en er helemaal klaar voor - ook voor de kleine huisdierenpraktijk die ik op vrijdag run voor medewerkers en andere mensen uit de buurt. 
Als die een contract ondertekenen, en mij die hondjes/katjes gratis laat steriliseren, dan krijgen zij gratis veterinaire hulp. Dit alles om het fokken van die dieren voor de vleesindustrie tegen te gaan... Want ja, dat gebeurt hier veel - en dat vinden wij zielug.... :-(

Binnenkort dus (naast nog wat overgebleven/halfgeschreven Indo avonturen) verhalen uit een bos in het noorden van Vietnam, over beertjes, en hondjes, en katjes, en fietsen! Want ja, de fiets is ook meegegaan !!
(Lucky probeerde nog mee te sneaken, maar dat kon helaas niet...)

Christmas Island Frigate birds - Jakarta bay

Ook maar eens even een blogje over Indo - wat eigenlijk de bedoeling is. 
Dus met terugwerkende kracht:

Net boven Jakarta liggen de 1000 islands (Pulau seribu), welbekend van de salad dressing.
Een plek waar veel mensen uit Jakarta naartoe vluchten in het weekend want rustig, zandstranden, etc. En hoe verder je gaat, hoe minder last je hebt van vies water met plastic rotzooi.

Ook is dit gebied koning voor vogeltjes. Pulau Rambut ("haareiland" - snap ik ook niet) bijvoorbeeld, is een national park waar veel vogels nesten. Het is maar een halfuurtje varen ofzo, en vaart dan langs de visnetten / viskweek plekken, met daar ook veel fregatvogels. 

Mijn lieve ex-collega N. (ja, die van het vogeltjes vangen met WCS, en zeevogels tellen, die.) doet naast haar werk voor tijger conservation ook een project met fregatvogels.
Zij leidt een team die onderzoek doen naar de populatie van Christmas Island Fregat vogels in Jakarta bay. Het is een vogelsoort waar er niet veel van over zijn, dus de ontdekking dat er een hele club in Jakarta zit was goed nieuws. Zij houdt nu bij hoeveel er door het hele jaar zitten. 

Ik had haar gevraagd wat ik moest doen om naar Pulau Rambut te gaan in het weekend - tja, weekends alleen in Jakarta word ik niet zo vrolijk van, en wil dan de stad uit. Toen vertelde ze dat ze een tripje geplanned hadden voor de fregatvogels, en of ik mee wilde..
Vertrek punt is zo'n 40km van huis in Jakarta, en we hadden vroeg op zaterdagochtend afgesproken. Moest goedkomen dacht ik.
Maar, nee.
Het regenseizoen gaat dit jaar veel langer door dan de bedoeling is, en dus waren grote delen van noord Jakarta ondergelopen. Maar dan ook echt straten tot mijn middel onder water (ja, haha - dat valt dus wel mee, tot middel van klein mannetje.. ik kop 'm zelf wel even in..). 
Door hoog water is best vet, als je de crossbrommer hebt, maar in Jakarta heb ik de lieve Vespa, die vindt dat iets minder, met die kleine bandjes en lage motorblok. ook mooi is dat er dan overal opeens mensen tevoorschijn komen die je brommer verder duwen door het water, en natuurlijk hopen 10 cent te verdienen daarmee. En, ja, dat vind ik wel 10 cent waard.
Lang verhaal kort: uiteindelijk heb ik gebeld dat ze maar moesten vertrekken, want ik zat volledig vast.

*toet-toet-toeter op m'n watersekuter...*

Maar ik was niet voor niks vroeg opgestaan op zaterdag, en ging dus door.
Op het strand een bootje voor mezelf gechartered, en op naar Pulau Rambut.

Daar bleek dat ik niet zo goed kan smoothtalken als ik altijd denk, en mocht ik niet het afgeschermde deel in zonder vergunning. Ik nog volledig nutteloos zeggen dat mijn vrienden die surat wel hebben geregeld, en dat die ergens vogels aan het tellen zijn in de buurt, en laat me ajb binnen, maar nee hoor... Die meneer zo van "maar wanneer komen die vrienden dan? - wacht maar gewoon op ze". Tja, aangezien ik niet zeker wist of ze wel zouden komen, maar een beetje gaan rondlopen en beetje vogels kijken rond het hek.. 

En wie kom ik daar tegen? Juist: N.
Helaas bleek toen ook dat zij geen vergunning hadden geregeld (grrr... sta je mooi voor l*l met je mooie verhaal.. maargoed), dus qua Pulau Rambut had ik weinig aan hun....

Maar ik kon wel mee met hun bootje, en heel lang fregatvogels kijken...

Fantastisch.

Op de terugweg ook nog even samen naar een plek waar Javaanse pleviertjes (vogeltjes - van die wadlopertjes) zitten, maar die zijn heel klein, en waren heel ver, dus dan maar sfeerfoto..