tetanus boy

Even een verhaaltje tussendoor vanaf de werkcomputer want mijn laptop kan niet met de extreme hitte en vochtigheid omgaan, en moet worden gemaakt. Maarja, ik ben al maanden niet in Hanoi geweest, en de komende weken gaat dat ook niet gebeuren.. Laten we hopen dat hij het ooit weer gaat doen, want ik he been heleboel fotos niet gebackupped, inclusief die van mijn fietsavontuur.

Een van de redenen dat ik al heel lang niet in Hanoi ben geweest is dit hondje. Mijn assistente J past ‘savonds op, en ik doe dan de weekends ( kan ik ook nog een beetje fietsen en met Lucky spelen).

Een maandje geleden werd me gevraagd of ik naar een hondje wilde kijken van iemand van de leger basis hier vlakbij, die al 3 dagen niet goed kon lopen. We habben nogal eens wat problemen met die mensen, want betrokken bij de schandalige poging tot sluiten van de hele berentent vorig jaar door een corrupte national park baas, en ook nog eens tot diep in de nacht heel hard karaoke-en, dagelijks varkens slachten, en waarschijnlijk hondenfokken (en vangen… we denken dat we Mimi daar hebben horen blaffen vlak nadat ze verdween…) om door de troepen te worden opgegeten.

Aangezien ik hier met een groepje dames werk, was de reactie meteen “ja, echt niet, ze zoeken het maar uit, eikels”. Maar ja, ik ben de dokter, en naief genoeg om te denken dat ik bruggen kan bouwen, en dat het een goed teken is dat ze om hulp vragen voor een zieke hond, en dat als ze hem hadden willen opeten dat ze dat dan wel meteen hadden gedaan.. En dus mochten ze langskomen na de lunch.

Tijdens de lunch zaten er 2 mannen in uniform te wachten, maar ik legde de link niet, want best ver van de kliniek, en er zitten wel vaker mensen in uniform. Dus ik lekker rustig door eten, beetje napeuzelen, beetje kletsen, en op mn dooie gemak naar de kliniek. Die mannen achter ons aan, en wijzen naar een hondje die helemaal plat voor de kliniek lag. Damn  -als ik dat had geweten hadden we alles een stukje sneller gedaan… Voelde me opens heel schuldig… Mooi voorbeeld ook van hoe de communicatie tussen ons buitenlanders en de vertaalsters soms een beetje misverstanden opleveren.

Het hondje was dus al 3 dagen zo, en het ging steeds slechter. Ze hadden hem met een spuit gevoerd (bijzonder), en hij zag er, behalve dat hij helemaal verstijfd plat op de grond lag, nog best goed uit – mooie vacht, goedgevoed, en een fris ruikende hond (zien we niet zo vaak). Hij had redelijk specifieke symptomen van tetanus, wat vaak niet goed afloopt in zo’n ver stadium. Maarja, er is altijd nog die kleine kans dat het wel lukt, dus gewoon proberen.

Lang verhaal kort: dat was het begin van een hele lange periode van intensief verplegen, wat lastiger is nu ik nog maar 1 assistente heb.. Maar na een paar dagen zagen we echt al wat verbetering in spierkracht als we hem met handoeken om zn lijf probeerden te laten lopen. Na een week kwam ik in het weekend de kliniek in en zat hij (!!), en kon hij zowaar zelf staan met een klein beetje steun!!! ZO ontzettend blij word ik daarvan. Het was vanaf dag 1 de beste patient die je kan hebben. Lief, heel lief, en liet alle infusen en toestanden gewoon toe. ZO’n schatje – zowel J als ik waren helemaal verkocht.

Ook was het fijn dat een paar keer soldaatjes langskwamen om hondje te zien – of misschien eigenlijk meer met ongeloof kijken hoeveel moeite wij deden, en de infusen enzo te bewonderen.

Beetje bij beetje vocht hij zich erdoorheen, en na 2 weken was hij infuusloos. Hij zakte soms nog wel door zn poten, maar dat gebeurde steeds minder. Hij had nog even een flinke terugval, maar de medicijnen deden hun werk gelukkig.

Maar, uiteindelijk hadden we een vrolijk hupsend en kwispelend hondje.

Enneuh… Misschien moet ik toegeven dat we hem heel misschien wel een tijdje langer “ter observatie” hebben gehouden, terwijl dat niet echt meer nodig was… 

Net op het moment dat we hadden besproken dat we hem toch echt moesten teruggeven kwam de eigenaar spontaan langs, en hebben we hem meegegeven... 

Die nacht hoorden we hem blaffen, en tja... jammer dat hij op de basis was....

De volgende ochtend zagen we iemand een dier slachten en villen, en wij allebei: "dat beest heeft een veel te lange staart voor een varken.." Ik dus de verrekijker gepakt, en het was een varken.

Ik denk dat ik echt daarnaartoe was gegaan en heel erg ruzie had gemaakt als het "ons" hondje was geweest...

Maarja, gelukkig niet..

FIETSEN!

Niks mooier dan een spontane fietstocht.

Ik had vorige week n paar dagen vrij want 30April was bevrijdings/overwinnings/reunificatiedag (toen de Viet Cong en Noord Vietnamese troepen Saigon terug hadden gewonnen, wat het eind

van de Vietnam oorlog betekende. De (Zuid) Vietnamezen in het buitenland, die heulden met de amerikaanse vijand, die noemen deze dag dan weer niet overwinningsdag, maar juist “Zwarte April”, “Dag van de Wrok”of “Dag van de Schaamte”). Dan was er nog 1 Mei dag van de arbeid, en ik had de dinsdag vrij aangezien ik weekend dienst had. Dat betekende dus dat ik alleen maar de vrijdag hoefde vrij te nemen voor bijna een weekje verkaaansie.

Ik had voor mn verjaardag een boek gekregen over een veertiger die Vietnam rondfietst, en de achterkant beloofde een mooi verhaal. T las lekker weg, maar ik bleef wel dingen denken als “flapdrol, als je nou eens de echte wereld zou ingaan in die 12 jaar dat je rijke expat spelt in Singapore, dan zou je niet overall zo verbaasd over zijn”, “WTF, are you kidding? Je bergop laten rijden door je volgauto?”, “pfff, drinken kan hij ook al niet”, “wacht ff: je doet een georganiseerde fietstocht van 4 dagen, met gids, tolk, volgauto die je bergop rijdt, en dat vind jij de moeite waard om als avontuur te bestempelen in boekvorm?”, en “dat kan ik beter”.

Op 19April was er de awareness-raising fietstocht van Hanoi-Tam Dao, en weer terug: “Ride for the bears”. Hardstikke leuk om aan meet e doen. Een groep van +/- 50 fietsers, en 150 supporters die met bus/brommer meereden. Ik was de avond daarvoor met de fiets in de achterbak naar een hotel vlakbij het startpunt gereden, waar we om 530 zouden vertrekken, ivm niet te warm en weinig verkeer. Veel van de fietsers hadden nog nooit meer dan 2-3km gereden, dus dan is de 66 km best een stuk, zeker als je ook nog terug moet (wat dus ook niet iedereen deed, want wij hadden n bezemwagen voor de vermoeide beeractivist). Ik fietsete de terugweg mee tot de rustplaats halverwege, en ging toen weer terug de berg op, zodat ik in ieder geval de volledige afstand had meegedaan. Hanoi-TamDao is tot de laatste 3 km eigenlijk heel plat, dus lekker relaxt fietsen, beetje kletsen, en leuke nieuwe mensen ontmoeten. In Tam Dao de 6 buitenlandse deelnemers rondgeleid, waar de directeur heel blij mee was, want dan hoefde hij het niet te doen. Verder ook nog een paar interviews gegeven voor de locale en nationale “TiVi” en radio – ik ben in de afgelopen maanden nu al een stuk of 8 keer op de tv te bewonderen geweest, meestal als berendokter, maar nu dus ook als fietser :-)

Tja, en dan ben je een beetje aan het kletsen, en denk je “goh, die 130km valt ontzettend mee, zo op een dag”, en dan voordat je het doorhebt heb je eruit geflapt dat je erover zit te denken om een keer de nachttrein naar SaPa (in de noordwestelijke Bergen van Vietnam) te nemen, en terug te fietsen. 

Klinkt wel stoer namelijk.

Maarja, dan heb ik dat eenmaal gezegd, en dan moet ik het ook doen – zo zijn mijn interne regels nou eenmaal.. En zeker toen ik het ook nog eens op het werk ging rondvertellen, in combinatie met de vergelijking met het boek, en colleges die meteen zeiden dat dat echt een mooie tocht zou zijn.. En toen kwam al heel snel de verrassing van de vrije dagen, en dan komt het allemaal mooi samen.

Nou zal het mensen misschien niet helemaal verbazen, maar dit was niet de best voorbereide fietstocht ever. Op zondag, 2 dagen voor vertrek, ging ik eens op googlemaps kijken naar wat een leuke route zou zijn, en hoe ver het eigenlijk was. De kortste route was dezelfde die de trein neemt, en gaat door het dal: 320km. Dus, optimist die ik soms kan zijn, denk dan: nou, das 3 daagjes met de vingers in de neus bergaf fietsen. 

Er was ook een wat langere route die de bergreeks ten zuiden van de Fansipan berg ging, en die veel georganiseerde fietstochters ook doen in 10 dagen, en dan vanuit Điện Biên Phủ vlakbij Laos het vliegtuig naar Hanoi nemen: leek me misschien iets te veel gevraagd - al heb ik wel getwijfeld en gedacht dat ik best die 720km in 6 dagen kan fietsen.

Ff tussendoor: Điện Biên Phủ was overigens de plek waar als onderdeel van de eerste Indochinese oorlog tussen 13 Maart en 7 Mei 1954 de franse bezetters flink aan het vechten waren met de Viet Minh communisten – die de fransoosen flink billenkoek gaven, wat het einde van de Franse kolonie in Indochina betekende. Dit betekende ook het opsplitsen van het land in de Democratische Republiek Vietnam van de Viet Minh in het noorden onder leiding van Ho Chi Minh. Terwijl de zuidelijke Staat van Vietnam onder leiding kwam van Keizer Ngo Dinh Diem. Die had wel toegezegd om verkiezingen te houden, maar vond het wel makkelijker zonder, wat dan weer de noord vietnamezen irriteerde, en leidde tot de tweede Indochinese oorlog (DE Vietnam oorlog).

Een andere optie was de bergketen ten noorden van de Fansipan (Vietnam’s hoogste berg, 3143m), wat rond de 450km was, maar tussendoor cheat-opties had: wegen die naar de korte route door het dal gingen, voor het geval die bergen toch zwaarder zouden zijn dan verwacht. Dat zou m dus gaan worden. 

Ik had ondertussen ook door dat het niet alleen maar bergaf was, maar ook vaak bergop gefietst moest worden. Stiekem ook een beetje zenuwachtig geworden..

Daarnaast was het zondag niet bepaald lekker weer, en de voorspelling voor de komende week was regenregenregen. En wist ik ook meteen weer waarom ik nooit naar de weersverwachting kijk, want depressief. Maarja, ik was me degelijk aan het vooprbereiden, en dan hoort dat er bij.

Waterdichte tas: check. Dikke trui: check. Regenpak: check (voor de zekerheid maar dike motor regenpak gedaan, want misschien koud enzo..) Fietshelm: check (Jahaaa, fietshelm… mijn mooie roze t-mobile fietshelm die ik al een jaar of 8 heb, maar nog nooit had gebruikt) Bandenplak set/fietspomp/gereedschap: check. Lampjes/batterijen: check. Vietnamees phrasebook: check. Gadgets (gopro camera, goede camera, telefoon) opladen: check.  Ik had zelfs zo’n geel vest met reflecterende banden erop klaarliggen om om de tas heen te binden in het kader van de betere zichtbaarheid op de weg, wat natuurlijk hardstikke verstandig is. Dit begon zowaar te lijken dat het wel eens mijn best voorbereidde reisje ever zou worden.

Last minute bleek er nog net ruimte te zijn in de tas voor een laptopje (dan kan ik ‘savonds mijn avonturen meteen opschrijven), en nog wat extra cameralenzen, aangezien ik dagelijks natuurlijk uren tijd over zou hebben om te fotograferen. 

Al met al toch nog best een zware tas geworden...

Meteen na het werk naar het station in Hanoi gebracht, en daar bleek al dat de schouderbanden van mijn nieuwe waterdichte tas niet echt waren gemaakt om lange tijd met volle tas op de rug te houden.. Maarja, bij aankomst zou het 40km naar Sa Pa zijn, waar veel outdoorwinkels zijn, dus komt goed.

Heerlijk chaotisch begin op het station natuurlijk, met veel onduidelijkheid, maar zoals alles komt het uiteindelijk goed. Ik was ruim op tijd, dus onder genot van een paar biertjes lekker een tijdje mensen gekeken – voornamelijk de toeristen die net zo in de war waren als ik even daarvoor.

De fiets kon in een aparte wagon aan de achterkant, en mijn slaapcoupe bleek een stuk luxer dan ik had verwacht, en ik deelde die met 1 russische en 2 australische sheilas, waar ik tot middernacht mee heb zitten kletsen – was heel gezellig.

En dan lekker in slap vallen met het langzame repetitive geluid van de trein die rustig zijn pad omhoog volgt –kedung-kedung-kedung-kedung – heerlijk…